Urodzony we wsi Isypowka na Podolu (12 IX 1913) w rodzinie nauczycielskiej. W 1932 r. ukończył II Państwowe Gimnazjum w Tarnopolu. W tymże roku podjął studia na Wydziale Mechaniczno — Elektrycznym Politechniki Lwowskiej. W latach 1934/35 odbył służbę wojskową w szkole Podchorążych Rezerwy w Zegrzu, a następnie kontynuował studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej. Zakończenie studiów zostało przerwane wybuchem wojny 1 września 1939 r. Kampanię Wrześniową odbył w stopniu podporucznika łączności i dowódcy plutonu w 12 Dywizji Piechoty, biorąc udział w walkach w rejonie Skarżyska, Iłży, Kraśnika, i Tyszowic.
Po zakończeniu działań wojennych i powrocie do Lwowa, zakończył studia we wrześniu 1940 r., uzyskując akademicki tytuł inżyniera elektryka prądów stałych. W latach 1940-45 w zawodzie pracował dorywczo, był nauczycielem przedmiotów matematyczno — fizycznych w tajnym nauczaniu.
Od lutego 1945 r. podjął pracę inżyniera w Śląskich Zakładach Energetycznych Okręgu Południowego. Wyspecjalizował się w dziedzinie automatyki elektroenergetycznej. Wykładał na kursach specjalistycznych, a w tym na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej oraz Politechniki Wrocławskiej.
W 1953 r. został powołany w Politechnice Wrocławskiej na stanowisko zastępcy profesora, a w 1971 r. uzyskał tytuł naukowy i stanowisko profesora zwyczajnego. W pierwszym okresie działalności na Uczelni dzieli swój czas i obowiązki między Zakłady Energetyczne Okręgu Południowego w Katowicach — największe w kraju przedsiębiorstwo energetyczne a Politechnikę Wrocławską.
Od 1955 r. zamieszkuje na stałe we Wrocławiu działając w wymiarze pełnego etatu w Politechnice Wrocławskiej i w ramach pół etatu w charakterze doradcy technicznego w Zakładach Energetycznych Okręgu Dolnośląskiego we Wrocławiu. W tym czasie zorganizował Zakład Zabezpieczeń Elektroenergetycznych w Politechnice Wrocławskiej, a następnie Katedrę Automatyki i Zabezpieczeń w Energetyce. Pełnił funkcję kierownika tej Katedry aż do 1968 r. Po reorganizacji Politechniki Wrocławskiej został dyrektorem Instytutu Elektroenergetyki (1970-81). Należy podkreślić duże Jego zasługi w zorganizowaniu Katedry a później Instytutu Elektroenergetyki, w rozwoju jego bazy materialnej i rozwoju kadry naukowo-dydaktycznej.
Był prodziekanem (1962-64) i dziekanem (1964-66) Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej.
Pełnił również wiele funkcji poza Uczelnią, a mianowicie działał w charakterze : członka Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, członka Komitetu Elektrotechniki PAN, członka Komitetu Energetyki PAN, członka prezydium Rady do spraw Energetyki przy Ministrze Górnictwa i Energetyki, członka Państwowej Rady do spraw Gospodarki Paliwowo — Energetycznej, członka międzynarodowej organizacji CIGRE, przewodniczącego Rady Naukowej IASE i wiceprzewodniczący Rady Naukowej “Poltegoru”.
Głównym kierunkiem Jego działalności były początkowo zabezpieczenia maszyn, urządzeń i sieci elektroenergetycznych z rozszerzeniem tej dyscypliny (w latach późniejszych) w kierunku ogólnego sterowania systemem elektroenergetycznym w stanach nienormalnych oraz zabezpieczenia wielkich bloków energetycznych. Jego działalność i dzieła publikowane wychowały dwa pokolenia doskonałych specjalistów. Zdobył uznanie w kraju i za granicą. Opublikował 2 książki i 100 artykułów w kraju i zagranicą.
W roku 1994 otrzymał doktorat honoris causa Politechniki Wrocławskiej jako profesor Politechniki Wrocławskiej o specjalnościach: zabezpieczeniowa automatyka maszyn, urządzeń i systemów elektroenergetycznych wysokich napięć.
W ciągu prawie 8 lat był prezesem Oddziału Wrocławskiego SEP. Od momentu powstania Oddziału Wrocławskiego PTETiS (1962 r.) był aktywnym członkiem PTETiS. Uczestniczył w posiedzeniach naukowych i współorganizował seminaria PTETiS.
W roku 1981 został wybrany członkiem honorowym SEP (lp. 52), a w roku 1984 — członkiem honorowym PTETiS ( nr 22 ).
Otrzymał wiele wysokich odznaczeń państwowych, resortowych, uczelnianych i stowarzyszeniowych, między innymi: Krzyże Kawalerski i Oficerski OOP, Krzyże Zasługi — złoty i srebrny, medal i tytuł honorowy ,, Zasłużony Nauczyciel PRL”, Medal Edukacji Narodowej i Medal za Wybitne Zasługi dla rozwoju Politechniki Wrocławskiej.
Zmarł 27 IV 1994 r.