Urodzony w Stanisławowie (1909). Studiował na Oddziale Elektrotechnicznym Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej. Po ukończeniu studiów (1933) rozpoczął pracę zawodową w Miejskiej Elektrowni w Stanisławowie. Następnie pracował w Dyrekcji Okręgowej PKP w Warszawie przy elektryfikacji warszawskiego węzła kolejowego.
W 1936 r. zainteresował się elektrotermią, która w owym czasie była mało znaną dziedziną techniki. Wobec tego we własnym zakresie musiał zdobywać wiedzę teoretyczną i konstrukcyjną. Rozpoczął pracę w Fabryce Urządzeń Termotechnicznych inż. J. Zubko w Warszawie, gdzie pracowal do roku 1944.
Po zakończeniu wojny, w marcu 1945 r., na podstawie nominacji Pełnomocnika Rządu Tymczasowego RP, został dyrektorem i rozpoczął odbudowę i uruchamianie Fabryki Pieców Elektrycznych i Gazowych K. Klause S-ka w Łodzi, która następnie przyjęła nazwę Zakłady Wytwórcze Urządzeń Termotechnicznych M-14 (obecnie Łódzkie Zakłady Termotechniczne "Elcal"). W Zakładach tych pracował do roku 1955 kolejno na stanowiskach: dyrektora, głównego konstruktora, a w końcu - doradcy technicznego. Był to okres bardzo intensywnej Jego pracy konstrukcyjnej pogłębianej stałymi studiami teoretycznymi, głównie w zakresie grzejnictwa oporowego oraz pomiarów i regulacji temperatury urządzeń termotechnicznych. Wyniki tych prac, dały podstawy do rozbudowy polskiego przemysłu urządzeń elektrotermicznych.
Za tę pracę otrzymał "Dyplom uznania za zasługi nad rozwojem przemysłu elektrotechnicznego" (1950) i "Nagrodę za prace konstrukcyjne" (1958) przyznane przez Prezesa Rady Ministrów PRL, a w roku 1975 nadano Mu "Odznakę Zasłużonego Pracownika Łódzkich Zakładów Termotechnicznych ELCAL"
Pracę dydaktyczną na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej (PŁ), rozpoczął w roku 1947. Wykładał przedmioty z zakresu elektrotermii. Jego wykłady przyczyniły się do ukształtowania wielu inżynierów w tej dziedzinie.
W okresie 1952-56, zorganizował Zakład Grzejnictwa Elektrycznego oraz zajęcia dydaktyczne na nowo utworzonej specjalności “Elektrotermia Przemysłowa” (1952). Został prodziekanem (1952), i dziekanem (1956) Wydziału Elektrycznego PŁ, a następnie profesorem nadzwyczajnym (1956) i kierownikiem nowoutworzonej Katedry Elektrotermii (1957). Objął stanowisko profesora PŁ (1959). W latach 1959-62 był prorektorem Politechniki Łódzkiej. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w roku 1968.
Liczne obowiązki w Politechnice Łódzkiej oraz funkcje pełnione w różnych komisjach i radach naukowych, zmuszały Go do ograniczenia bezpośredniej współpracy z przemysłem, z którym jednak nie stracił powiązań naukowych i technicznych. W wyniku reorganizacji PŁ (1970), przeszedł łącznie z całym zespołem, do Instytutu Elektroenergetyki jako zastępca dyrektora d.s. nauki oraz kierownik zespołu dydaktycznego i naukowego.
Pracę dydaktyczną zawsze łączył ściśle z pracami naukowymi i praktyką. Zajmował się zagadnieniami: - pomiaru i regulacji temperatury w urządzeniach elektrotermicznych, - grzejnictwa oporowego bezpośredniego i pośredniego, - elektrycznego akumulacyjnego ogrzewania pomieszczeń, - indukcyjnego nagrzewania metali oraz - problematyką elektrotermiczną w gospodarce energetycznej kraju. Jego prace naukowe znalazły zastosowanie w praktyce. Na szczególne podkreślenie zasługują rozwiązania powierzchniowego ogrzewania pomieszczeń zastosowane w Sali Rycerskiej Zamku w Malborku. Dotyczy to głównie grzejnictwa oporowego i indukcyjnego oraz pomiarów i regulacji temperatury.
Wydawał książki i skrypty oraz prezentował referaty naukowe (łącznie 109 pozycji). Wychował wielu inżynierów grzejnictwa elektrycznego. Był promotorem 9 prac doktorskich i opiekunem kilku habilitantów. Dwóch spośród Jego wychowanków uzyskało tytuły profesorów. Otrzymywał nagrody Ministra NSWiT oraz Rektora Politechniki Łódzkiej.
Pracę zawodową łączył z działalnością społeczną. W 1957 r. był inicjatorem i współzałożycielem Polskiego Komitetu Elektrotermii, a w latach 1957-60 i 1962-73 — przewodniczącym. Od 1957 r. współpracował z Union Internationale d'Electrothermie (UIE) w Paryżu jako przedstawiciel PKET. Był wiceprezesem (1968-72) i prezesem (1972-74), a później członkiem prezydium tej organizacji. Za działalność w UIE otrzymał odznaczenie "La Medaille d'Honneur".
W roku 1972, w Warszawie, zorganizował Międzynarodowy Kongres Elektrotermii. Był członkiem Sekcji Elektrotermii PAN, członkiem honorowym SEP (1984), przewodniczącym Głównego Sądu Koleżeńskiego SEP, członkiem Zarządu Oddziału Łódzkiego Towarzystwa Naukowego.
Był inicjatorem i Członkiem Założycielem Oddziału Łódzkiego PTETiS, przewodniczącym Oddziału Łódzkiego PTETiS (1965-66). W ramach Oddziału Łódzkiego Towarzystwa wygłaszał referaty, brał udział w posiedzeniach sądów konkursowych i przewodniczył obradom plenarnym. W roku 1980 został wybrany członkiem honorowym PTETiS ( nr 17 ), a w roku 1984 — członkiem honorowym SEP (lp. 60 ).
Otrzymał odznaczenia państwowe: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski i Tytuł Zasłużonego Nauczyciela PRL. Otrzymał odznakę Zasłużonego dla Politechniki Łódzkiej, Srebrną i Złotą Odznakę Honorową SEP, Srebrną i Złotą Odznakę Honorową NOT oraz Medal SEP im. M. Pożaryskiego.
Był wzorem nauczyciela akademickiego, człowiekiem niezwykle pracowitym i rzetelnym, o wielkiej kulturze osobistej.
Zmarł w Łodzi dnia 28 VIII 1989 r. i spoczął w Łodzi na cmentarzu Na Dołach.