JERZY PUSTOŁA

Urodzony 25 kwietnia 1923 r. w Warszawie jako syn Kazimierza i Eleonory. Jego ojciec (1895-1971) był inżynierem elektrykiem, przemysłowcem i konstruktorem maszyn elektrycznych.

Przed wojną uczył się w gimnazjum katolickim. W czasie okupacji niemieckiej kontynuował naukę na tajnych kompletach oraz w wyższej szkole technicznej utworzonej przez Niemców w miejsce Politechniki Warszawskiej.

Jednocześnie pracował w fabryce należącej do ojca, która przed wojną produkowała na potrzeby polskiej armii, a w czasie okupacji funkcjonowała jako zakład serwisujący urządzenia elektryczne dla potrzeb cywilnych. Zatrudnienie to uchroniło go przed wysyłką do pracy przymusowej do Niemiec.

W czasie Powstania Warszawskiego był aresztowany przez Niemców i wysłany do obozu w Pomiechówku, gdzie pracował przy kopaniu grobów dla poległych żołnierzy niemieckich. Tak wspominał: "Zapędzili nas do Pomiechówka, gdzie były forty, ogromne kazamaty forteczne. Ulokowali nas na betonie, na którym była rzucona jakaś słoma. Ludzie mieli różne zapalniczki, czy latarki i widzieli, że w tych fortach były jakieś ślady po kulach, jakieś odpryski, więc musiały być jakieś rozstrzeliwania. Następnego dnia rano nie wiedzieliśmy ciągle czy oni nas tam zapędzili, żeby nas rozwalić, czy z innego powodu. Zamknęli i w ogóle żadnej rozmowy nie było. Nawet jak ktoś pytał, chciał wyjść za własną potrzebą, to w ogóle nie reagowali, nie odpowiadali. Ale rano nas wypuścili i poczęstowali kawą. Więc pomyśleliśmy, że jeżeli mają nas rozwalać, no to nie daliby nam tej kawy. No bo po co? I wkrótce sformowali nas znowu i poszliśmy jeszcze 10 kilometrów do drugiego fortu – w Zakroczymiu. Wszędzie przy drogach spotykaliśmy miejscowych ludzi, którzy rozmawiali z nami, mimo że tamci żołnierze nas prowadzili. Ci ludzie mówili, że — nie wiem ile w tym jest prawdy — myśmy byli pierwszą grupą, która w ogóle wyszła z tego fortu, bo to była mordownia, gdzie rozwalali ludzi. Pomiechówek, 1944".

Następnie został wywieziony do Duisburga, gdzie pracował niewolniczo w fabryce metalu Thyssen oraz przy budowie umocnień frontowych.

Po wojnie ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (1952). Doktorat uzyskał w IPPT (1964), jako pracownik Instytutu Automatyki PAN i rozpoczął karierę naukową. Uzyskał tytuł profesora. Stopień doktora habilitowanego otrzymał na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (1971). Pracował w Instytucie Elektrotechniki, na Politechnice oraz w Polskiej Akademii Nauk.

Mieszka w Łomiankach pod Warszawą.

Otrzymał odznaczenia państwowe: Krzyż Kawalerski Orderu Polonia Restituta (1981), Srebrny Krzyż Zasługi (1978) i Medal 30-lecia PRL (1974).

Został wyróżniony medalem Oddziału Warszawskiego SEP im. Pawła Jana Nowackiego (nr 1, XI 2011) jako jedna z 12 osób odznaczonych tym Medalem podczas pierwszej dekoracji.

Napisał książki:

1. "Budowa i działanie silników jednofazowych" — Jerzy Pustoła, Tadeusz Śliwiński, WNT 1964.
2. "Maszyny komutatorowe dla automatyki" — Jerzy Pustoła, WNT 1971.
3. "Małe silniki jednofazowe" — Jerzy Pustoła, Tadeusz Śliwiński, PWT.
4. "Wspomnienia o gospodarce w latach 1930-1990" — Jerzy Pustoła, Ofic.Wyd. PW 2005.
5. "Analogia przetwarzania energii w maszynach i mięś́niach — Jerzy Pustoła" Prace IBS PAN 1985 seria № 19.
6. "Wspomnienia z pobytów w Niemczech w latach 1944-2000. Od robotnika przymusowego ( cz.1 ) do profesora uniwersytetu (cz.2)", Wyd. POMMARD, Łomianki 2010.
7. "Wspomnienia o przemyśle elektrotechnicznym XX wieku". ( pdf 3,2 MB) — Jerzy Pustoła, Wyd. POMMARD, Łomianki 2011.