Urodzony 2 listopada 1905 r. w Kielcach jako syn Franciszka i Marii z Jakubowskich. W Kielcach ukończył też szkołę podstawową (dwuletnią) i rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Sniadeckich. Od roku 1920 kontynuował naukę w Korpusie Kadetów nr 2 w Modlinie, zakończoną maturą w 1924 roku.
W latach 1924-27 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie, którą ukończył ze specjalizacją łącznościową. W latach 1927-29 pełnił funkcję dowódcy plutonu w Pułku Radiotelegraficznym w Warszawie i jednocześnie rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W roku 1929 otrzymał świadectwo półdyplomowe i po zdaniu egzaminu konkursowego został wysłany przez Szefostwo Wojski Inżynieryjnych na studia do Ecole Superieur d'Electricite w Paryżu. Po ukończeniu tej szkoły (1930) został wykładowcą i dowódca plutonu w Szkole Podchorążych Rezerwy Łączności w Zegrzu.
W roku 1932 dostał przydział do Biura Badań Technicznych Wojsk Łączności w Warszawie, gdzie został koordynatorem prac nad radiostacją N2 oraz stacjami pokładowymi lotniczymi i czołgowymi. Radiostacja N2 okazała się bardzo udaną konstrukcją i pozostała na wyposażeniu wielu armii do końca II wojny światowej. Za to osiągnięcie otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi.
Równocześnie z pracą w 1938 roku ukończył studia uzyskując dyplom inżynierski (przed II wojną światową absolwenci
Politechniki uzyskiwali tytuł inżyniera) w zakresie prądów słabych na podstawie pracy wykonanej pod kierownictwem prof. Janusza
Groszkowskiego.
W czasie oblężenia Warszawy w roku 1939 kpt. Marian Suski, wraz z dwoma inżynierami uruchomił opuszczoną radiostację Warszawa II. W szefostwie Łączności Dowództwa Obrony Warszawy objął funkcję oficera ds. radiowych, z zadaniem utrzymania działalności Rozgłośni i Radiostacji Warszawskich. Za działalność w czasie oblężenia Stolicy otrzymał ● Krzyż Walecznych.
Po kapitulacji przebywał w obozach jenieckich w Königstein i Murnau, gdzie prowadził wykłady i kursy z matematyki, fizyki, elektrotechniki i radiotechniki.
W Oflagu VIIa w Murnau (Górna Bawaria) zmontował potajemnie odbiornik radiowy z części przemycanych zza drutów. Odbiornik ten służył w obozie do odbierania komunikatów wojennych aż do wyzwolenia przez armię amerykańską. Komunikaty te były przepisywane i rozprowadzane w obozie. Obecnie ten odbiornik znajduje się w Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. Po wyzwoleniu obozu w dniu 29 kwietnia 1945 roku kpt. Suski został przydzielony do Sztabu II Korpusu Polskich Sił Zbrojnych we Włoszech.
W roku 1946, na własną prośbę powrócił do Kraju i rozpoczął prace w Zjednoczeniu Przemysłu Radiotechnicznego jako jego delegat na Dolny Śląsk, wykonując często niebezpieczną pracę zabezpieczania mienia poniemieckiego. Następnie został Dyrektorem Technicznym Fabryki Odbiorników Radiowych “DIORA” w Dzierżoniowie.
Na przełomie lat 1947 i 1948 przeniósł się na Politechnikę Wrocławską, pracując początkowo jako adiunkt w Katedrze Fizyki i Radiotechniki Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej, a od 1951 roku — na stanowisku zastępcy profesora. W roku 1952 został kierownikiem Katedry Podstaw Telekomunikacji na Wydziale Łączności Politechniki Wrocławskiej. W roku 1955 uzyskał stopień kandydata nauk (doktora), za pracę pt. “Propagacja fal elektromagnetycznych o częstotliwościach mikrofalowych w ośrodkach absorpcyjnych”. W roku 1959 został profesorem nadzwyczajnym, a w roku 1974 — profesorem zwyczajnym, pomimo przeszkód natury politycznej.
Zespół pod Jego kierownictwem zbudował jako pierwszy w Polsce spektrometr elektronowego rezonansu paramagnetycznego, którego egzemplarze przez szereg lat pracowały z powodzeniem w wielu laboratoriach naukowych w Polsce. Zajmował się również teorią i praktyką obwodów mikrofalowych, szczególnie dla długości fal odpowiadających promieniowaniu podczerwonemu, oraz nie telekomunikacyjnym zastosowaniu mikrofal.
Zaproponował zastosowanie pola elektromagnetycznego o częstościach mikrofalowych do suszenia i sterylizacji zboża, przyspieszonego wiązania betonu, suszenia zagrzybionych murów, niszczenia korników w drewnianych dziełach sztuki i kruszenia skał, oraz zastosowanie mikrofalowej analizy spektroskopowej do określenia zawartości miedzi w rudach tego pierwiastka.
W roku 1968 powstał Instytut Telekomunikacji i Akustyki, w którym prof. Suski kierował Zakładem Techniki Mikrofalowej, a w latach 1968-72 był zastępcą dyrektora Instytutu. W latach 1961-71 był seniorem budowy nowych budynków Instytutu Elektroniki.
W okresie swej pracy naukowej na Politechnice prowadził najpierw ćwiczenia z fizyki, a potem bardzo cenione przez studentów wykłady z dziedziny teorii pola elektromagnetycznego, techniki mikrofalowej oraz teorii obwodów elektrycznych. Opublikował ponad 60 artykułów naukowych, był promotorem kilkunastu prac doktorskich. Wychował liczne grono elektroników, a jego doktoranci odbyli dalszą karierę naukową — jeden z nich (Ludwik Badian) został członkiem PAN, 2 profesorami, 2 doktorami habilitowanymi.
Wśród wielu organizacji i komitetów, do których należał były: Komitet Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Wrocławskie Towarzystwo Naukowe, Rada Naukowa PIT (Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji), Polskie Towarzystwo Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (PTETiS), Komitet Narodowy Union Radioelectriąue Scientifique Internationale, Microwave Power Institute (Kanada), Stowarzyszenie Elektryków Polskich (SEP).
Za działalność naukową i organizacyjną na Politechnice Wrocławskiej otrzymał: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi i Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej. Otrzymał też tytuł Zasłużonego dla Politechniki Wrocławskiej, a budynkowi Instytutu Telekomunikacji i Akustyki C5 Politechniki Wrocławskiej nadano jego imię.
Za działalność społeczną został uhonorowany ● Odznaką Budowniczego Wrocławia, ● Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (liczni oficerowie robili u niego stopnie naukowe) i ● Honorową Odznaką “Za zasługi dla Polskiego Komitetu Olimpijskiego". ● Był pierwszym Polakiem, który otrzymał medal “Kalos Kagathos" nadawany tym, którzy obok wybitnych osiągnięć sportowych osiągnęli w życiu wysoki status naukowy.
Był znakomitym sportowcem — znanym szermierzem. W latach powojennych organizował sport szermierczy we Wrocławiu, a jeszcze w roku 1951 zdobył indywidualne mistrzostwo Polski w szabli. W latach 1929-39 był członkiem kadry narodowej i reprezentantem Polski na dwóch olimpiadach w Los Angeles (1932), gdzie był głównym sprawcą zdobycia przez reprezentację narodową brązowego medalu, i w Berlinie (1936).
W Los Angeles w 1932 roku by tego dokonać musiał wygrać w ostatniej walce meczu z najlepszym zawodnikiem drużyny USA, gospodarzy olimpiady, w stosunku co najmniej 5:3, a wygrał 5:1!
Był człowiekiem głęboko wierzącym, zaangażowanym w działalność katolików świeckich, najpierw w akcje Sodalicji Mariańskiej, a potem Wrocławskiego Klubu Inteligencji Katolickiej, którego w latach 1959-1965 był Prezesem. Przez szereg lat był też Prezesem Wrocławskiego Oddziału Przyjaciół KUL. Ta jego działalność była solą w oku władz politycznych i znacznie spowalniała Jego nominacje naukowe, a tuż po wojnie, w roku 1948 spowodowała parodniowe aresztowanie. ● Otrzymał odznaczenie papieskie “Pro Ecclesia et Pontifice”.
Był członkiem założycielem i jednym z głównych inicjatorów powstania Oddziału Wrocławskiego PTETiS, przewodniczącym Oddziału w dwóch kadencjach oraz członkiem Zarządu Głównego PTETiS, inicjatorem licznych posiedzeń naukowych i organizatorem dwóch kursokonferencji nt. “Przemysłowe zastosowania mikrofal”. Wielokrotnie zasiadał w Komisji Rewizyjnej PTETiS. Zawsze czynnie wspomagał inicjatywy kolejnych Zarządów Oddziału Wrocławskiego, służył radą i pomocą jako znana i powszechnie lubiana osobowość wrocławskiego środowiska naukowego. W roku 1976 został wybrany członkiem honorowym PTETiS ( nr 15 ).
Przez całe życie był żarliwym patriotą, czego wielokrotnie dawał dowody. Był członkiem “Solidarności" od jej powstania — przekonanym, choć krytycznym. Ostatnim, bardzo spektakularnym dowodem zaangażowania , był Jego udział w pięcioosobowej manifestacji mającej na celu uwolnienie Władysława Frasyniuka. Zdjęcie z tej manifestacji obiegło wówczas prasę podziemną.
W roku 1932 poślubił Julię Mścichowską, lekarza stomatologa, z którą miał 5 dzieci. Jedna córka, Zofia zmarła w wieku 3 lat na krwawą dyzenterię w roku 1942. Dwaj synowie są profesorami w PAN: Wojciech w Instytucie Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych we Wrocławiu (emeryt) i Tadeusz w Instytucie Wysokich Ciśnień w Warszawie, a córki: Maria Magdalena — lekarzem stomatologiem (rencistka) i Małgorzata — starszym wykładowcą WF na Politechnice Wrocławskiej.
Prof. Marian Suski zmarł 25 grudnia 1993 r. we Wrocławiu i pochowany jest na Cmentarzu św. Wawrzyńca przy ul.
Bujwida.
Wojciech Suski
Wykaz publikacji:
Książka i skrypty:
Wykorzystano pracę:
"Polacy Zasłużeni
dla elektryki.
Początki elektrotechnicznego szkolnictwa wyższego, pionierzy
elektryki".
PTETiS, Warszawa-Gliwice-Opole 2009, ISBN 978-83-927653-1-8, ss. 369-374.
Za zgodą Redaktora.