JERZY DZIEDZIC (1922-1989)

Urodzony 3 listopada 1922 r. w Toruniu, gdzie do wybuchu drugiej wojny śwaitowej mieszkał i chodził do szkoły.

Podczas kampanii wrześniowej brał udział w obronie Warszawy (Batalion Przysposobienia Wojskowego) i dostal sie do niewoli niemieckiej. Po ucieczce z obozu jenieckiego osiadł w Krakowie, gdzie uczył się w Państwowej Szkole Przemysłowej (1939-41), uzyskując dyplom technika elektryka.

Pracę zawodową rozpoczął w Krakowie jako monter w firmie Siemens (od lipca 1941), a po wyzwoleniu (w styczniu 1945) pracował jako technik w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Krakowskiego.

W maju 1945 roku rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej, a następnie w październiku 1945 roku przeniósł się na Wydział Elektryczny Politechniki Gdańskiej (PGd), gdzie uzyskał dyplom magistra inżyniera elektryka (1948). Po trzyletnich studiach doktoranckich, uzyskał na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej stopień naukowy doktora nauk technicznych (1952).

Pracę na Wydziale Elektrycznym Politechniki Gdańskiej rozpoczął 1 września 1946, początkowo jako pomocniczy pracownik nauki, młodszy asystent, asystent, starszy asystent, a następnie jako wykładowca. W październiku 1953 r. został zastępcą profesora. Na stanowisko docenta został powołany w lutym 1966, a w czerwcu 1971 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. W Politechnice Gdańskiej pracował ponad 42 lata.

W latach 1953-66 był kierownikiem Katedry Elektrotechniki Teoretycznej (początkowo noszącej nazwę Katedry Podstaw Elektrotechniki), a następnie kierownikiem Katedry Automatyki Przemysłowej. W wyniku zmian organizacyjnych Uczelni i utworzeniu Instytutu Elektroenergetyki i Automatyki w roku 1969, powierzono mu obowiązki kierownika Zakładu Automatyki, następnie zastępcy dyrektora Instytutu, a w 1984 roku — dyrektora tego Instytutu.

Zajmował się problematyką związaną z elektrotechnika teoretyczną, teorią sterowania i zastosowaniami automatyki. Organizował i tworzył laboratoria z Podstaw Elektrotechniki, a później i Automatyki. Był współtwórcą Katedry Automatyki Przemysłowej, która później jako Zakład Automatyki Przemysłowej w Instytucie Elektroenergetyki i Automatyki wypromowała setki dyplomantów ze specjalnością Automatyki, a obecnie, na kierunku Automatyki i Robotyki, realizuje znaczące prace naukowe. Przyczynił się znacznie do rozwoju od podstaw nowego kierunku Automatyka w gdańskim środowisku naukowym i regionie. Od roku 1966 był kierownikiem Studium Podyplomowego Automatyki Przemysłowej PGd. Z pasją opiekował się młodą, rozwijającą się kadrą naukową.

Był prorektorem PGd ds. młodzieży (1953-56) i ds. nauczania (1969-72) oraz dziekanem Wydziału Elektrycznego (1966-69).

W latach 1950-54, w ramach Politechniki Gdańskiej pracował również jako projektant, a następnie — kierownik Pracowni Elektrycznej w Zakładzie Energetycznym PGd, wykonując lub nadzorując poważne projekty związane z odbudową i rozbudową urządzeń elektroenergetycznych.

Pracował również jako nauczyciel w Technikum Elektrycznym w Gdańsku (1949), a także jako projektant w Państwowym Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku (1949-50) oraz jako doradca naukowy w Instytucie Energetyki w Warszawie (1954-67). Wykładał także Podstawy Elektrotechniki Teoretycznej na Wydziale Elektrycznym Politechniki Szczecińskiej (1959-61).

W latach 1959-67 był przewodniczącym Komisji Programowej Wydziału Elektrycznego PGd, członkiem Rad Naukowych Instytutu Okrętowego i Ośrodka Obliczeniowego, członkiem i przewodniczącym Senackiej Komisji Budżetowej i Uczelnianej Komisji Rekrutacyjnej, członkiem Rady Naukowej Międzyuczelnianego Ośrodka Metodycznego Wyższych Szkół Technicznych dla Pracujących, pełnomocnikiem Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki w województwie gdańskim.

Brał czynny udział w konferencjach Elektrotechniki Teoretycznej i Teorii Łączności PAN oraz w Krajowych Konferencjach Automatyki (KKA). Wiele z nich pełniąc funkcję członka lub przewodniczącego komitetów organizacyjnych. Uczestniczył w kilku konferencjach zagranicznych, jak np.: Conference Internationale sur le Traitement Numerique d'Information Paryż (1959), IV Kongres IMEKO Warszawa (1967), IV Kongres IFAC Warszawa (1969), IV International Symposium Ship Automation Genua (1974).

Był przewodniczącym I Krajowej Naukowej Konferencji Automatyki Okrętowej w Gdańsku w roku 1966, członkiem Komitetu Organizacyjnego IV, V, VI i VII KKA. Przewodniczył Komitetowi Organizacyjnemu V KKA w Gdańsku. Był członkiem Polskiego Komitetu Pomiarów i Automatyki oraz Komitetu Automatyki i Cybernetyki Technicznej PAN.

Był autorem lub współautorem kilkudziesięciu publikacji oraz opracowań naukowych, wielu recenzji rozpraw doktorskich i habilitacyjnych, książek, monografii i skryptów. Opiekunem kilkudziesięciu prac dyplomowych oraz promotorem 15 prac doktorskich. Kilku z wypromowanych przez niego doktorów uzyskało habilitacje i tytuły profesorskie, zasilili oni w kadry naukowe Politechniki Gdańskiej, Akademii Morskiej w Gdyni i innych Uczelni.

Działalność społeczną prowadził jeszcze w czasie studiów jako przewodniczący Koła Elektryków. Po studiach był działaczem kilku organizacji: Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP), Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP), Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (PTETiS), Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego, Polskiego Komitetu Pomiarów i Automatyki oraz Komitetu Automatyki i Cybernetyki Technicznej PAN, a także w Gdańskim Towarzystwie Naukowym. Działał również w Akademickim Związku Sportowym i Klubie Wysokogórskim.

Za działalność naukową, dydaktyczną, wychowawczą i społeczną otrzymał wiele odznaczeń i wyróżnień: Złoty Krzyż Zasługi (1955), Medal X-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1976), a także Złotą odznakę AZS (1956), Srebrną Odznakę SEP (1962), Odznakę 1000-lecia Państwa Polskiego (1963), Złotą Odznakę ZNP (1964), Odznakę Honorową Zasłużonym Ziemi Gdańskiej (1967). Otrzymywał również nagrody Ministra Nauki, Techniki i Szkolnictwa Wyższego oraz nagrody Rektora Politechniki Gdańskiej.

Był człowiekiem wszechstronnej wiedzy i wysokiej kultury osobistej, skromnym i pracowitym. Władał językami: francuskim, niemieckim i angielskim. Był bardzo wymagający zarówno w stosunku do siebie jak i do innych. Zawsze miał czas dla kolegów i niczego nie odkładał później.

Zmarł tragicznie w sile wieku 3 kwietnia 1989 r. i został pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku-Wrzeszczu, w pobliżu bramy głównej.

Zredagował A. Marusak