Urodzony 29 czerwca 1937 roku w Warszawie. Szkołę podstawową ukończył w Warszawie (1950), a następnie Liceum Ogólnokształcące im. Hugona Kołłątaja (1954).
Dyplom magistra inżyniera łączności ze specjalnością Automatyka uzyskał (1960) na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej (PW). W latach 1959-1960 pracował w Instytucie Elektrotechniki, a w latach 1960-1961 przebywał na stażu podyplomowym w RFN: ● w Instytucie Techniki Regulacji Politechniki w Darmstadt oraz ● w Hartman u. Braun AG we Frankfurcie nad Menem. Od roku 1961 pracuje na Politechnice Warszawskiej, początkowo w Katedrze Automatyki (obecnie Instytut Automatyki i Informatyki Stosowanej) Wydziału Łączności, a później Elektroniki (od roku 1995 Wydział Elektroniki i Technik Informacyjnych).
Stopień doktora uzyskał w dziedzinie automatyki na Wydziale Elektroniki PW w 1964 roku, stopień doktora habilitowanego — w roku 1968, tytuł profesora — w roku 1976, a stanowisko profesora zwyczajnego — w roku 1992. Od 1996 roku jest zatrudniony w Instytucie Łączności, gdzie pełni funkcję dyrektora.
Był promotorem 17 doktorów, z których kilku (A. Dontchev, I. Lasiecka, A. Lewandowski) jest obecnie profesorami na uczelniach zagranicznych, a Andrzej Pacut został zastępcą dyrektora Instytutu Automatyki i Informatyki Stosowanej. Jego doktoranci lub pracownicy zespołu kierowanego przez niego uzyskali 4 habilitacje (Andrzej Ruszczyński, Jacek Szymanowski, Krzysztof Kiwiel i Andrzej Pacut), a dwóch z nich ma tytuł profesora. Jest autorem 46 recenzji rozpraw doktorskich, 20 habilitacyjnych i 9 wniosków profesorskich, w tym kilku dla uczelni zagranicznych (2 rozprawy doktorskie i 5 wniosków profesorskich, m.in. dla Uniwersytetu Stanforda). Ma 3 wdrożone i wykorzystane patenty.
Ma On uznany międzynarodowo wkład w teorię sterowania i optymalizacji. Jest autorem: ● zasady maksimum dla procesów z opóźnieniem, ● algorytmów przesuwanych funkcji kary i uzupełnionych funkcji Lagrange'a z uogólnieniami na przypadek dynamiczny i ograniczeń w przestrzeni Hilberta. ● uogólniającego podejścia do teorii wrażliwości układów dynamicznych i sterowania optymalnego (monografia, tłumaczona też na język angielski, wiele recenzji i cytowań).
Najważniejszym Jego osiągnięciem jest stworzenie uznanego międzynarodowo ● podejścia do teorii i metodologii optymalizacji wektorowej, ● wielokryterialnego wspomagania decyzji i projektowania. Podejście to, zwane "metodą punktu odniesienia" (aspiracji, także trajektorii odniesienia czy aspiracji). W warstwie metodologicznej podejście to kładzie nacisk na suwerenną rolę użytkownika systemu wspomagania decyzji czy projektowania (którego trzeba wspomagać, a nie zastępować w ostatecznym wyborze decyzji czy wariantu projektu). Podejście to zyskało międzynarodową akceptację i stało się podstawą dalszych prac wielu autorów amerykańskich, japońskich i europejskich (w tym polskich z kilku ośrodków badawczych). Za to podejście został nagrodzony — jako pierwszy spoza badaczy amerykańskich — Nagrodą Georg Cantor Award (1992) Międzynarodowego Towarzystwa Wielokryterialnej Analizy Decyzji (IS MCDM).
Do innych Jego zainteresowań badawczych nalezą prace związane z teorią i technikami negocjacji, w tym autorstwo — zdobywającej coraz większe zainteresowanie międzynarodowe — racjonalnej teorii intuicji. Opiera się ona na rozróżnieniu między trudnością przetwarzania informacji słownej i całościowego przetwarzania pełnej informacji (głównie wizualnej) docierającej do człowieka, uznaniu upraszczającej i przyspieszającej roli wynalazku mowy w procesie ewolucyjnym i przeciwstawieniu jej intuicji.
Jest On ponadto autorem wielu prac dotyczących koncepcji i uwarunkowań rozwojowych (technicznych, ekonomicznych, społecznych) cywilizacji oraz społeczeństwa informacyjnego. W uznaniu znaczenia tych prac Komisja Europejska mianowała go członkiem ISTAG (Information Society Technology Advisory Group), jako jednego z dwóch przedstawicieli krajów Europy Środkowej i Wschodniej.
Na Politechnice Warszawskiej pełnił m.in. funkcje zastępcy kierownika Katedry, dyrektora Instytutu Automatyki, prodziekana, dziekana Wydziału Elektroniki w kadencji 1975-1978, a także członka lub przewodniczącego wielu komisji, również uczelnianych.
Jest autorem wielu oryginalnych wykładów, m.in.: "Teoria regulacji", "Technika regulatorów i serwomechanizmów", "Teoria sterowania optymalnego", "Teoria procesów stochastycznych", "Matematyczna teoria sterowania", "Teoria wrażliwości" (dwa ostatnie także na studiach doktoranckich Politechniki Warszawskiej, Akademii Górniczo-Hutniczej i Uniwersytetu Warszawskiego), "Teoria i techniki optymalizacji" (w różnych wersjach, także na University of Minnesota, USA i Politechnice w llmenau, RFN), "Techniki i sztuka negocjacji" (od 1986 roku, jako pierwszy na Politechnice Warszawskiej) oraz "Teoria i optymalizacja decyzji" (także dla studiów doktoranckich na Uniwersytetach w Hagen, RFN i Kioto, Japonia oraz na Uniwersytecie Warszawskim).
W latach 1970-1971 przebywał w USA na Uniwersytecie Minnesota oraz Uniwersytecie Browna, gdzie zapoczątkował program współpracy polsko-amerykańskiej w zakresie teorii sterowania. W latach 1978-1984 pracował w Międzynarodowym Instytucie Stosowanej Analizy Systemowej (HASA), od 1979 roku jako kierownik działu teoretycznego tego Instytutu — tym samym zapoczątkował szeroką współpracę międzynarodową w zakresie optymalizacji i teorii decyzji. Wykładał na studiach doktoranckich Uniwersytetu Zdalnego Nauczania w Hagen (1985). Był profesorem wizytującym na Uniwersytecie w Kioto (1989-1990).
Od 1964 roku jest członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich, a od 1971 roku Komitetu Automatyki i Cybernetyki (później Automatyki i Robotyki) PAN, w latach 1986-1997 był redaktorem naczelnym kwartalnika tego Komitetu "Archiwum Automatyki i Robotyki" (obecnie "Archives of Control Sciences"). Od 1974 roku jest członkiem Polskiego Towarzystwa Matematycznego. W latach 1976-1978 był członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, rad naukowych Instytutu Elektrotechniki oraz Przemysłowego Instytutu Automatyki i Pomiarów.
Jest członkiem (w ubiegłej kadencji wiceprzewodniczącym) Rady Naukowej Instytutu Badań Systemowych Polskiej Akademii Nauk oraz innych rad naukowych. Przez 6 lat był sekretarzem naukowym, a obecnie jest członkiem prezydium Komitetu Prognoz "Polska 2000", później "Polska 2000+" przy Prezydium PAN. W latach 1986-1990 kierował resortowym programem RP-I-02 w zakresie teorii sterowania i optymalizacji.
Jest członkiem International Society of Multiple Criteria Decision Making (1990). Był przewodniczącym rad naukowych Przemysłowego Instytutu Automatyki i Pomiarów (od 1992). Jest przewodniczącym Rady Naukowej NASK (Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa).
W kadencji 1991-1994 pełnił z wyboru funkcje przewodniczącego Komisji Badań Stosowanych Komitetu Badań Naukowych (KBN) oraz zastępcy przewodniczącego Rady Fundacji Nauki Polskiej. Jest członkiem zespołów opiniodawczych KBN: Zespołu ds. Infrastruktury Informacyjnej KBN (1995-2000), przewodniczącym Zespołu ds. Rozwoju i Promocji Nauki (1995-2000), a od 2001 roku przewodniczącym Zespołu ds. Współpracy Naukowej z Zagranicą.
Pełnił także wiele funkcji doradczych w Ministerstwie Łączności. Jest członkiem: IEEE (Institute of Electrical and Electronics Engineers) od roku 1996, członkiem Polskiego Towarzystwa Współpracy z Klubem Rzymskim (od 1997) i członkiem jego Zarządu, członkiem Information Society Technology Advisory Group (ISTAG) Komisji Europejskiej (2000). Jest pracownikiem Wyższej Szkoły Techniczno-Ekonomicznej w Warszawie
Opublikował 10 książek naukowych oraz 2 monografie o charakterze podręczników, ponad 60 artykułów w czasopismach naukowych i rozdziałów w książkach, a także ponad 100 referatów na konferencjach naukowych (w większości międzynarodowych, w tym 36 publikowanych w materiałach konferencyjnych).
Jest żonaty, ma dwoje dzieci. Włada czynnie językami angielskim, niemieckim i rosyjskim.