HENRYK JÓZEF TUNIA

Urodzony 29 marca 1925 r. w Głuchowie, gm. Łańcut, woj. rzeszowskie. Lata dziecięce spędził wraz z dwoma braćmi i siostrą przy rodzicach w miejscowości Budy-Łańcuckie. Jego ojciec był nauczycielem wiejskim i pełnił funkcję kierownika szkoły podstawowej w Budach Łańcuckich. Po ukończeniu szkoły podstawowej pierwszego stopnia (1938), rozpoczął naukę w gimnazjum ogólnokształcącym w Rzeszowie.

W okresie II Wojny Światowej przebywał wraz z rodzicami i rodzeństwem w Budach Łańcuckich, pracował w gospodarstwie rolnym i kontynuował naukę z pomocą ojca i starszego brata. Od 1941 r. działała na terenie ówczesnego powiatu Łańcuckiego Tajna Komisja Egzaminacyjna, przed którą zdał egzaminy z zakresu gimnazjum ogólnokształcącego, a następnie z zakresu fizyczno-matematycznego. W 1944 r. zdał egzamin maturalny przed Tajną Komisją Egzaminacyjną w Łańcucie (według programu liceum fizyczno-matematycznego). W latach 1941-45 brał udział w tajnym (zorganizowanym przez ojca) nauczaniu w zakresie programu 7 klasy szkoły podstawowej i szkol gimnazjalnych. W sierpniu 1943 r. wstąpił do Armii Krajowej rozwiązanej w dnia 19 stycznia 1945 r.

W 1945 r. został przyjęty na Wydział Elektryczny Politechniki Śląskiej w Krakowie. Studia te kontynuował następnie w Politechnice Śląskiej w Gliwicach. W 1950 r. uzyskał dyplom magistra inżyniera elektryka na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach.

Pracę zawodową rozpoczął w Biurze Projektowania Zakładów Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego “Prozamet” w Gliwicach(1949). W kwietniu 1951 r. został skierowany służbowo do pracy w Biurze Projektów i Studiów Budownictwa Specjalnego w Warszawie. W Biurze tym pracował na stanowisku głównego projektanta elektryka pełniąc równocześnie funkcję kierownika pracowni do października 1954 r. Następnie, przez Ministerstwo Przemysłu Maszynowego, został skierowany na studia aspiranckie na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (PW). Jednocześnie pracował na 1/2 etatu w Zakładzie Zautomatyzowanych Napędów Elektrycznych, Instytut Elektrotechniki, na stanowisku adiunkta (1954-66). W latach 1952-54 studiował na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1956-58 był konsultantem w Instytucie Elektrotechniki w Warszawie-Międzylesiu, a w latach 1975-78 — konsultantem w Instytucie Motoryzacji w Warszawie.

W 1956 r. rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (PW) w Katedrze Napędów Elektrycznych, na stanowisku adiunkta. W 1960 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Elektrycznym PW, na podstawie rozprawy pt. "Analiza i synteza napędu elektrycznego z silnikiem obcowzbudnym prądu stałego o tyratronowym sterowaniu".

W 1968 r. został powołany na stanowisko docenta na Wydziale Elektrycznym PW. W 1974 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w roku 1981 — zwyczajnym.

Jego działalność naukowa koncentruje się na zagadnieniach teorii i zastosowań elektroniki przemysłowej, ze szczególnym uwzględnieniem energoelektroniki i zautomatyzowanych napędów elektrycznych. Na Jego wniosek utworzono nową specjalizację na Wydziale Elektrycznym PW — Energoelektronika, którą kierował do emerytury. Rozwinął współpracę z przemysłem dzięki czemu Jego młodzi współpracownicy zdobyli duże doświadczenie w dziedzinie projektowania i wdrażania układów energoelektronicznych.

Był prodziekanem ds. dydaktyki (1969-71) i dziekanem (1971-81) Wydziału Elektrycznego PW, oraz kierownikiem Zakładu Elektroniki Przemysłowej (1970–93) i z-cą dyrektora (1970-76) Instytutu Sterowania i Elektroniki Przemysłowej PW. Po osiągnięciu wieku emerytalnego, został zatrudniony w Instytucie Sterowania Elektroniki Przemysłowej Politechniki Warszawskiej na 1/2 etatu. Od dnia 1 IX 1997 jest zatrudniony na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Informatyki Politechniki Świętokrzyskiej, w pełnym wymiarze na stanowisku profesora zwyczajnego, gdzie w latach 2001-2007 pełnił funkcję Kierownika Katedry Energoelektroniki.

Jego dorobek naukowy obejmuje łącznie ok. 200 pozycji, na które składa się: 16 monografii (współautorstwo), 60 artykułów i komunikatów naukowych, 38 patentów (współautorstwo), 80 prac naukowo-badawczych niepublikowanych (raporty wewnętrzne) — współautorstwo i kierownictwo, 3 recenzje opublikowane w wydawnictwach książkowych zagranicznych. Był członkiem Rad Naukowych Instytutu Elektrotechniki w Międzylesiu i Instytutu Motoryzacji w Warszawie.

Był promotorem ponad 50 przewodów doktorskich pomyślnie zakończonych. Przy jego współpracy trzech współpracowników w Instytucie Sterowania i Elektroniki Przemysłowej PW uzyskało stopień naukowy doktora habilitowanego, a nastepnie — profesora zwyczajnego, jeden z nich zostal członkiem PAN. Od wielu lat Profesor współpracuje z Politechniką Białostocką i opiekuje się zespołem pracowników w Zakładzie Napędu Elektrycznego i w Zakładzie Elektroniki Przemysłowej. W wyniku tej współpracy, poza promotorstwem 6-ciu pomyślnie zakończonych przewodów doktorskich, jedna osoba zakończyła pracę habilitacyjną. W sumie, spośród wypromowanych przez Niego doktorów, dotychczas 7 zostało profesorami zwyczajnymi, a 7 — profesorami uczelnianymi.

Odbył kilka staży zagranicznych: 3-mies w Moskiewskim Instytucie Elektropriwod ZSRR (1956/57), 4-mies w Moskiewskim Instytucie Energetycznym w Moskwie (1956), 1-mies w Uniwersytecie Technicznym w Aachen w Instytucie Napędu Elektrycznego i Energoelektroniki (stypendium DAAD, 1980), 2-tyg w Uniwersytecie w Ankarze (1977), 2,5-mies w Uniwersytecie Guanjuato w Meksyku (zaproszenie na wykłady i seminaria, 1983).

W latach 1985-87 przebywał na Uniwersytecie Guanjuato w Meksyku jako profesor wizytujący na Wydziale Elektrotechniki i Elektroniki prowadząc wykłady, seminaria i prace dyplomowe w zakresie energoelektroniki.

W latach 1992-97 był członkiem Komitetu Badań Naukowych - pracował w Zespole T 10 Elektrotechniki, Energetyki i Miernictwa . W latach 1994,1997 i 2000 był wybierany na 3-letnie kadencje na członka Centralne Komisji ds. stopni i tytułów naukowych. Był przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Elektrotechniki w Warszawie-Międzylesiu (1993–99).

Od roku 1970 jest członkiem Komitetu Elektrotechniki PAN. Od 1983 r. jest członkiem Warszawskiego Towarzystwa Naukowego. W Rosji został członkiem zwyczajnym Międzynarodowej Akademii Nauk Elektrotechnicznych (wybrany, 1999).

Był czynnym działaczem PTETiS: przewodniczącym Oddziału Warszawskiego (1968-70), zastępcą skarbnika Zarządu Głównego (1972-73), sekretarzem generalnym (1973-74) i członkiem Komisji Rewizyjnej Oddziału Warszawskiego (1976-84). Za wieloletnią dzialalność w PTETiS został wyróżniony przyznaniem członkostwa honorowego ( nr 42 ) w roku 1990.

Otrzymał 3 doktoraty honoris causa: Uniwersytetu Zielonogórskiego (2007), Politechniki Świętokrzyskiej (2008) i Politechniki Białostockiej (2009); 4 odznaczenia państwowe oraz 6 medali i odznak honorowych. W roku 2011 otrzymał Medal 90-lecia SEP.

W roku 1952 zawarł związek małżeński, ma 2 dzieci w wieku ponad 50 lat, mieszka z rodziną w Warszawie.

A. Marusak