STANISŁAW SKOCZOWSKI (1936-2006)

Urodził się w 1936 r. w Poznaniu. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Szczecińskiej ukończył w roku 1959.

W latach 1959-63 był głównym technologiem w Fabryce Kabli w Załomiu koło Szczecina.

Od roku 1963 był zatrudniony jako starszy asystent w Politechnice Szczecińskiej. Doktorat uzyskał w 1969 r. na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej, a habilitację w 1973 r. w Instytucie Cybernetyki Stosowanej PAN w Warszawie.

W latach 1968-73 pracował na stanowisku adiunkta, w latach 1973-78 — docenta, a od 1978 r. — profesora.

Od 1972 roku kierował Zakładem Automatyki Instytutu Automatyki Przemysłowej Politechniki Szczecińskiej. Był prodziekanem (1974-77), dziekanem (1977-83) Wydziału Elektrycznego i rektorem Politechniki Szczecińskiej (1990–1993), następnie członkiem honorowym Senatu Politechniki Szczecińskiej.

Od 1979 roku był członkiem Sekcji Elektrotermii przy Komitecie Elektrotechniki PAN, a od 1984 r. — członkiem Komitetu Automatyki i Robotyki PAN. Był członkiem Międzynarodowej Federacji Automatyki (IFAC). Od 1978 roku był wiceprzewodniczącym Komisji Nauk Cybernetycznych Oddziału PAN w Poznaniu. W latach 1993-96 był członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego.

W latach 1963-83 zajmował się pomiarami dynamicznymi, czego efektem oprócz artykułów oraz referatów (m.in. na Kongresie IMEKO) były trzy monografie związane z problematyką błędów dynamicznych pomiaru i rejestracji ciągłych wielkości analogowych zmiennych w czasie.

Był autorem dwóch książek: 1) “Dwustawna regulacja temperatury" (1977), 2) “Częstotliwość Rice'a w układzie regulacji" (1993) oraz autorem i współautorem około stu publikacji.

Od 1969 roku zajmował się automatyką ze szczególnym uwzględnieniem: 1) regulatorów i regulacji temperatury, 2) tworzenia modeli procesów przemysłowych i ich identyfikacji dla celów regulacji i sterowania. Tej tematyce zostało poświęcone wiele jego publikacji i doktoratów, których był promotorem.

Od 1969 roku trwała owocna współpraca zespołu kierowanego przez prof. Skoczowskiego z OBR Mera-Lumel w Zielonej Górze, prowadząca m.in. do uruchomienia produkcji seryjnej rodziny elektronicznych regulatorów temperatury serii RE, a w 1984 r. — do opracowania modelu i uruchomienia przez Mera-Lumel produkcji serii sygnalnej samo-nastrajającego się mikroprocesorowego regulatora SR-8, który był jedną z pierwszych tego rodzaju konstrukcji w kraju.

Zajmował się regulacją odporną, regulacją adaptacyjną, identyfikacją dla PID oraz modelowaniem i regulacją temperatury. Jako współautor wydał książkę pt. "Odporna regulacja PID o dwóch stopniach swobody", PWN 2006.

Był promotorem 13 przewodów doktorskich, recenzentem kilkudziesięciu prac doktorskich i 8 habilitacji. Do jego wychowanków należą profesorowie Politechniki Szczecińskiej i innych uczelni, a także docent Uniwersytetu w Uppsali (Szwecja).

Był członkiem zwyczajnym Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego, od 1995 r. przewodniczył Wydziałowi IV tego Towarzystwa. W latach 1980-84 wchodził w skład Zarządu Głównego Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Był delegatem na III Kongres Nauki Polskiej w 1986 r.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, był wielokrotnie nagradzany za wybitne osiągnięcia naukowe. Był wychowawca wielu pokoleń inżynierów, człowiekiem prawym i serdecznym przyjacielem.