Specjalista w dziedzinie telekomunikacji, inżynier, profesor doktor nauk technicznych, twórca i kierownik Katedry Telekomunikacji Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie, wykładowca AGH.
Urodzony 3 listopada 1920 r. w Pawlikowicach pow. Kraków jako syn Franciszka i Zofii z domu Windak. Jego ojciec był górnikiem w kopalni soli w Wieliczce.
Edukację podstawową rozpoczął w Pawlikowicach (1928), a ukończył w Wieliczce (1934). Gimnazjum Ogólnokształcące w Wieliczce ukończył z wynikiem bardzo dobrym (1939). W latach 1932-1939 był członkiem Związku Harcerstwa Polskiego.
W roku 1939 rozpoczął studia na Wydziale Telekomunikacyjnym Państwowej Szkoły Przemysłowej w Krakowie. Szkoła ta podczas okupacji niemieckiej została przekształcona w Staatliche Fachschule für Maschinenbau und Elektrotechnik (Państwową Szkołę Zawodową Budowy Maszyn i Elektrotechniki). Antoni Pach ukończył tę szkołę uzyskując dyplom technika elektryka w czerwcu (1941), a we wrześniu rozpoczął pracę w Urzędzie Telefoniczno-Telegraficznym w Krakowie (Niemiecka Poczta Wschodu) jako technik w dziedzinie dalekopisowej telegrafii wielokrotnej. Mając dostęp do tajnych połączeń telekomunikacyjnych przekazuje o nich informacje Armii Krajowej.
Po wycofani się Niemców w roku 1945, uruchomił pierwsze w województwie krakowskim połączenie telegraficzne Kraków-Katowice. Po zakończeniu II wojny światowej, przeniósł się do Rejonowego Urzędu Telefonicznego i Telegraficznego w Gliwicach, gdzie pracował od 20 IV 1945 r. do 1 III 1947 r.
Studia wyższe rozpoczął na uruchomionym Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach (od roku 1945). Nie pobierał żadnego stypendium i musiał utrzymywać się samodzielnie. W okresie od 1 X 1948 do 30 I 1949 r. pracował w Centralnym Zarządzie Przemysłu Chemicznego w Gliwicach w Dziale Dalekopisów jako technik telekomunikacji.
Jeszcze jako student otrzymał pracę w Katedrze Fizyki Politechniki Śląskiej u prof. Tadeusza Malarskiego po celująco zdanym egzaminie z radiotechniki (1949). Prof. Malarski, obok prof. Janusza Groszkowskiego, należący do współtwórców radiotechniki polskiej, zajmował się fizycznymi podstawami radiotechniki i telekomunikacji.
Stopień inżyniera elektryka Antoni Pach uzyskał w roku 1950 za pracę dyplomową pt. "Omówić teorię działania galwanometru balistycznego, sprawdzić ją pomiarowo i wykonać za pomocą tego przyrządu zasadnicze pomiary związane z podstawowymi pojęciami magnetycznymi" wykonaną u prof. Malarskiego w Katedrze Fizyki Politechniki Śląskiej. Tytuł magistra n. t. uzyskał w roku 1952. Po śmierci prof. T. Malarskiego (1952), rezygnuje z pracy w Politechnice Śląskiej i przenosi się do Krakowa. Podejmuje pracę w Politechnice Krakowskiej w Katedrze Elektrotechniki na stanowisku starszego asystenta (1952), a następnie adiunkta. Prowadził również wykłady zlecone na Wydziale Elektrycznym Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej (WSI) w Krakowie, z przedmiotów: Teoria prądów zmiennych, Podstawy radiotechniki, Urządzenia radiotechniczne, Łączność i sygnalizacja. Po likwidacji tej Szkoły (1956) prowadził nadal zajęcia dydaktyczne na Wydziale Elektryfikacji Studium Wieczorowego Akademii Górniczo-Hutniczej (AGH), który przejął Wydział Elektryczny dotychczasową WSI.
W latach 1957-1960 pracował na pół-etatu, w Instytut Odlewnictwa w Krakowie organizując pracownię automatyzacji i telemetrii.
W roku 1961 uzyskał przeniesienie służbowe z Politechniki Krakowskiej do AGH. Był zamiłowanym dydaktykiem. Pracując na jednym etacie w Katedrze Automatyki i Elektroniki Przemysłowej AGH prowadził wykłady: ● Podstawy elektroniki, ● Podstawy telekomunikacji, ● Telemechanika i telemetria, ● Technika przekazywania informacji, ● Podstawy automatyki i telemechaniki, ● Telemetria, ● Teoria automatów, ● Teoria informacji i sygnałów, ● Systemy telemechaniki oraz seminarium dla doktorantów z ● Teorii automatów i ● Teorii informacji.
Równocześnie prowadził zajęcia zlecone w kilku innych uczelniach:
Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1964 r. w ramach specjalności "Automatyka i Telemechanika". Promotorem Pracę doktorską nt. "Analiza zawodności strukturalnej stykowych układów przełączających się" obronił w Akademii Górniczo-Hutniczej (1964). Jej promotorem był prof. Jerzy Bromirski z Politechniki Wrocławskiej.
Zorganizował od podstaw kształcenie studentów w AGH na kierunku studiów "Telekomunikacja", opracował plany i programy studiów oraz doprowadził do powołania w AGH Katedry Telekomunikacji. Zorganizował od podstaw Katedrę i został jej kierownikiem.
Docentem został w roku 1971 i kierownikiem Zakładu Automatów i Telemechaniki AGH, a w roku — 1972 zastępcą dyrektora Instytutu Informatyki i Automatyki AGH. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w roku 1982 i do przejścia na emeryturę (1991) był kierownikiem Katedry Telekomunikacji AGH. Na emeryturze pracował nadal w Katedrze na pół-etatu do roku 1995, a następnie na umowach zlecenia.
W latach 1972-78 był prodziekanem Wydziału Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki AGH przez dwie kadencje. W latach 1966-89 był redaktorem Zeszytów Naukowych AGH, w dziale "Automatyka".
W początkowej fazie rozwoju Środowiskowego Centrum Obliczeniowego CYFRONET-KRAKÓW>, prof. Antoni Pach pracował na stanowisku wiceprzewodniczącego Rady Programowej dla zorganizowania systemu abonenckiego CYFRONET. Po uruchomieniu systemu został powołany na wiceprzewodniczącego Rady Naukowej CYFRONET-KRAKÓW. Na zlecenie władz uczelni opracował koncepcję wyłaniania najlepszych nauczycieli akademickich AGH. Już w roku 1972 opracował interesującą koncepcję komputeryzacji wyższej uczelni technicznej.
Główne Jego osiągnięcia naukowe dotyczyły badań nad stanami przejściowymi w układach logicznych. Zainicjował w Polsce badania nad występowaniem tzw. "hazardów statycznych i dynamicznych" w przekaźnikowych układach logicznych. Jako pierwszą w piśmiennictwie światowym sformułował metodę identyfikacji oraz eliminacji hazardu dynamicznego. Wykazał, że powszechnie stosowane metody minimalizacji układów logicznych Quine'a i McCluskey'a oraz tablic harwardzkich mają istotne ograniczenia powodowane możliwością występowania wymienionych hazardów.
Opublikował 48 prac naukowych, wypromował 18 doktorów (w tym 3 otrzymało wyróżnienia). Był recenzentem wielu rozpraw doktorskich i habilitacyjnych oraz opinii dot. powołania na stanowiska docentów w wielu uczelniach polskich.
Pięć Jego prac dotyczących niezawodności układów logicznych, stanowi merytoryczną całość będącą istotnym wkładem w rozwój nauki:
Był członkiem Komisji: ● Elektrotechniki i Automatyki Oddziału PAN w Krakowie, ● Nauk Organizacji i Zarządzania Oddziału PAN w Krakowie, rad naukowych: ● Centrum Elektryfikacji i Automatyzacji Górnictwa EMAG; ● Zakładu Systemów Automatyki Kompleksowej PAN; ● Towarzystwa Wiedzy Powszechnej; ● Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Mikroelektroniki Hybrydowej i Rezystorów; ● przy Ministrze Łączności; ● Zakładu Badawczo-Rozwojowego Urządzeń Technologicznych i Elektronicznych Podzespołów UNITRA-TELPOD; ● Centralnego Ośrodka Technologii Nauczania WSP w Krakowie.
Był członkiem Polskich Komitetów: ● Pomiarów i Automatyki; ● Automatyzacji Kopalń Głębinowych i Odkrywkowych PCAMC oraz komitetów redakcyjnych: ● czasopisma "Digital Processes" (1975-81), Brunel University, Anglia; ● IFAC Committee on Education (1972-75), University of Minnesota, Electrical Engineering Dept, USA; ● Elektroniki i Telekomunikacji PAN (od 1984); ● > WNT (od 1976); ● czasopisma Postępy Cybernetyki, komitetów:● Górnictwa PAN, ● Sekcji Cybernetyki w Górnictwie (od 1970). Był● redaktorem Zeszytów Naukowych AGH, serii "Automatyka" (1966-89) oraz członkiem: ● Sekcji Telekomunikacji KBN i ● Zespołu Elektroniki i Telekomunikacji Międzyuczelnianego Ośrodka Metodycznego Wyższych Studiów Technicznych dla Pracujących.
Był członkiem: ● SEP (od 1952), ● Związku Nauczycielstwa Polskiego (1950-89) oraz ● Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (1958-85).
Był członkiem założycielem i przewodniczącym (1969-91) Oddziału Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego (PTC) w Krakowie, otrzymał tytuł członka honorowego PTC (1992). Był również członkiem towarzystw i stowarzyszeń:● Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (PTETiS); ● Towarzystwa Przyjaciół Sztuk w Krakowie; ● Centralnej Komisji Szkolnictwa Elektrycznego i Wydawnictw SEP; ● Wiceprezesem Rady Wojewódzkiej NOT w Krakowie.
Otrzymał odznaczenia państwowe: ● Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, ● Złoty Krzyż Zasługi, ● Medal Komisji Edukacji Narodowej oraz organizacyjne: ● Srebrną i Złotą Odznakę Honorową NOT, ● Złotą Odznakę PTC, ● Srebrną Odznakę za pracę społeczną dla miasta Krakowa. Otrzymał Pięć nagród Ministra oraz dziewięć nagród Rektorskich za działalność naukową oraz dydaktyczną; ● Honorową Złotą Odznakę Zasłużonego Pracownika Łączności nadaną przez Ministra Łączności PRL. Otrzymał za swą działalność wiele dyplomów uznania i pisemnych podziękowań oraz wyróżnień.
Był wiele razy laureatem konkursu na najlepszego nauczyciela akademickiego. Był opiekunem ponad 200 prac dyplomowych, z których wiele uzyskało wyróżnienie. Wygłosił dziesiątki odczytów popularno-naukowych w różnych środowiskach.
Związek małżeński zawarł w Krakowie (23 VII 1949) z Zofią. Jego dwaj synowie: Andrzej (ur. 1952) — profesor telekomunikacji pracujący w AGH na stanowisku kierownika Katedry Telekomunikacji oraz Krzysztof (ur. 1954) — dr medycyny w zakresie chirurgii pracujący w szpitalu Wojewódzkim im. Ludwika Rydygiera w Krakowie,> dali mu pięcioro wnucząt.
Profesor Antoni Pach interesował się: fotografią, filatelistyką oraz filozofią przyrody. Był wierzącym i praktykującym katolikiem.
Zmarł dnia 24 XII 2007 r. i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Podczas obchodów 90-lecia AGH w roku 2009 odsłonięto tablicę i nadano Jego imię pawilonowi D-6 (pawilon Katedry Telekomunikacji) w obecności Zofii Pach i synów z rodzinami.