Urodzony 31 marca 1925 w Katowicach. Szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące ukończył w Katowicach. Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W roku 1951 uzyskał stopień magistra inżyniera elektryka o specjalności radiotechnika.
Już w trakcie studiów rozpoczął pracę jako asystent prof. Tadeusza Malarskiego w Katedrze Fizyki (1949). Od roku 1953 pracował w Katedrze Podstaw Elektrotechniki u prof. Stanisława Fryzego. W tym okresie mgr inż. Adam Macura pracował nad stabilnością układów elektrycznych, oraz analizą i syntezą układów nieliniowych. Podsumowaniem tej pacy była rozprawa doktorska nt. “Analiza własności oporów ujemnych i stabilności układów zawierających takie opory” obroniona przed Radą Wydziału Elektrycznego Politechniki Śląskiej (1955). Stopień naukowy doktora habilitowanego otrzymał na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. “Statyczna analiza i synteza układów zawierających nieliniowe elementy dwuwejściowe” (1961). Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w roku 1971, a zwyczajnego — w roku 1991.
Jego wybitne zdolności inżynierskie ujawniły się przy konstruowaniu popularnych w całym kraju elektronicznych maszyn analogowych, produkowanych seryjnie w Zakładzie Doświadczalnym Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Śląskiej.
W latach 1959-65 pracował na pełnym etacie w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach, na stanowisku kierownika Zakładu Pomiarów Elektrycznych, nie zrywając swoich związków z Politechniką. Jego osiągnięcia badawcze w tym okresie dotyczą modelowania analogowego wentylacyjnych sieci kopalnianych, transmisji sygnałów telefonii kopalnianej, układów automatycznej regulacji i pomiarów elektrycznych w zakładach przeróbki węgla. W tym okresie uzyskał 8 patentów jako autor lub współautor, min. opracował konstrukcję analogowego modelu sieci wentylacyjnych GIG2, a wspólnie z K. Maruszczykiem — konstrukcję elektromagnetycznego przepływomierza, produkowanego następnie w przemyśle.
Od 1962 roku doc. dr hab. inż. Adam Macura uczestniczył w pracach Zespołu Automatyki Politechniki Śląskiej, powołanego na Wydziale Elektrycznym i pracującego pod kierownictwem prof. Tadeusza Zagajewskiego, nad przygotowaniem zarówno planów studiów na nowym kierunku “automatyka” jak i ram organizacyjnych nowego, samodzielnego Wydziału Automatyki Politechniki Śląskiej.
Po utworzeniu Wydziału Automatyki (1964), objął stanowisko Kierownika Katedry Teorii Przesyłu Sygnału (TPS) na tym Wydziale (1964-68). Skupił wokół siebie zespół młodych absolwentów, zbudował nowe laboratoria dydaktyczne i badawcze oraz opracował programy prowadzonych przez Katedrę przedmiotów. Położył duży nacisk na efektywność procesu dydaktycznego z wykorzystaniem nowych środków technicznych. Skonstruowano maszyny repetycyjno-egzaminacyjne do przeprowadzania testów z wykorzystaniem metody wielokrotnego wyboru — egzaminowany student kodował swoje odpowiedzi dziurkując kartę z tematem testu w odpowiednich miejscach. Metoda ta umożliwiała łatwe przygotowanie na każdy egzamin, zupełnie nowych zadań w kilku wersjach.
Po reorganizacji uczelni, został kierownikiem Katedry Informatyki (1968-71), był również kierownikiem Zespołu (później Zakładu) Teorii Obwodów i Sygnałów (1968-95). Jego Zakład (utworzony z dawnej Katedry TPS) pracował intensywnie nad zastosowaniem komputerów w badaniach naukowych i w dydaktyce. W tym czasie opracowano nowatorskie uniwersalne programy analizy obwodów elektrycznych, ponadto Zakład Teorii Obwodów i Sygnałów zorganizował pierwsze sympozjum krajowe na temat komputerowej analizy obwodów elektrycznych, które skupiło licznych przedstawicieli środowiska akademickiego polskich elektryków i elektroników.
Po kolejnej reorganizacji Uczelni i utworzeniu struktury instytutowej pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. nauczania i wychowania w Instytucie Konstrukcji i Technologii Urządzeń Automatyki i Elektroniki (1971-74), a następnie w Instytucie Elektroniki (1974-89). W latach 1981-1984 był prodziekanem Wydziału Automatyki ds. nauczania i wychowania.
W latach 70. koncentrował się nad zagadnieniami lokalizacji i identyfikacji uszkodzeń w analogowych układach elektronicznych, projektowania układów elektronicznych z zastosowaniem obszarów stabilności oraz identyfikacją parametrów transmitancji układów. W latach 80. w Jego Zakładzie powstało wiele prac indywidualnych i zespołowych nt. identyfikacji i lokalizacji uszkodzeń układów elektronicznych. Profesor był też współautorem encyklopedii “Automatyka”, “Poradnika inżyniera – Zastosowania elektroniki” oraz autorem dwóch skryptów “Teoria obwodów – prądy stałe” i “Teoria obwodów – prądy zmienne”, które ukazały się w 3 wydaniach.
Jest autorem lub współautorem 46 publikacji krajowych i zagranicznych. Wypromował ponad 100 magistrów i inżynierów oraz 9 doktorów, z których 4 zostało profesorami. Dwóch jego wychowanków zostało dziekanami Wydziału Automatyki Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej (prof. Jan Chojcan i prof. Jerzy Rutkowski), a prof. J. Chojcan był także prorektorem Politechniki Śląskiej.
W Jego zespole pracowało kilku techników, którzy podnosili swoje kwalifikacje przy pracach konstrukcyjnych dla przemysłu lub przy budowie nowych laboratoriów studenckich, a równocze?nie kończyli studia w systemie wieczorowym, jak np. Ryszard Rzepka – technik elektronik i świetny praktyk, który został inżynierem i następnie kierował dużym zakładem elektronicznym.
Profesor Adam Macura, cieszył się dużym uznaniem wśród studentów. Prowadził wspaniałe wykłady z podstaw elektrotechniki, teorii obwodów i sygnałów, teorii informacji i kodowania. Jego wielki talent dydaktyczny, poparty starannnym przygotowaniem i ciągłym unowocześnieniem materiału sprawiał, że nawet trudne zagadnienia były przedstawione w sposób przystępny. W Jego wykładach dominowały aspekty praktyczne. Uwaga słuchaczy była skierowana na istotę rozwiązywanego problemu. Podczas jego wykładów studenci wypełniali sale wykładowe. Tempo wykładów, było dopasowane do percepcji studentów. Profesor starał się wdrażać studentów do systematycznej nauki przez ciągłą kontrolę postępów nauczania w trakcie ćwiczeń tablicowych i laboratoryjnych.
Lubił dyskutować ze studentami i współpracownikami. Podczas żarliwych sporów w większych gremiach, Jego celna uwaga niejednokrotnie prowadziła do osiągnięcia konsensusu. Jako człowiek skromny, wymaga od siebie więcej niż od innych.
W roku 1995 formalnie przeszedł na emeryturę, ale pracujował jeszcze w Instytucie Elektroniki na 1/3 etatu do roku 2002, kiedy pogorszył się stan Jego zdrowia zmuszając do zmniejszenia intensywności kontaktów z Instytutem.
Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1975) i Oficerskim (1995) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1992). Otrzymał Odznakę “Zasłużonemu dla Politechniki Śląskiej” (1979), Medal 25-lecia Politechniki Śląskiej (1969) i Medal SEP im. prof. Stanisława Fryze (2004).
Za wieloletnią działalność w Polskim Towarzystwie Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (PTETiS) został wyróżniony przyznaniem członkostwa honorowego ( nr 55 ) w roku 1996.