Specjalista w dziedzinach: ● miernictwo mikrofalowe, ● mikrofalowa elektronika ciała stałego, ● technika mikrofalowa.
Urodzony 28 maja 1924 roku w miejscowości Rakołupy, woj. lubelskie. W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej.
W lipcu 1944 roku wstąpił do II Armii Wojska Polskiego i został skierowany do Oficerskiej Szkoły Artylerii, następnie brał udział w walkach na szlaku bojowym II Armii. W walkach pod Dreznem został ranny i ● odznaczony Krzyżem Walecznych.
W roku 1947 rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (PW) i w roku 1952 obronił pracę magisterską na temat magnetronów synchronicznych na Wydziale Łączności PW. Od 1951 roku był pracownikiem Katedry Urządzeń Radiotechnicznych i Telewizyjnych. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał za rozprawę pt. "Rozchodzenie się fal w mikrofalowych liniach opóźniających" (1960), a stopień doktora habilitowanego — za rozprawę "Impedancja charakterystyczna niektórych odmian mikrofalowych linii opóźniających" (1964).
W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX-wieku wykładał “Teorię pola elektromagnetycznego" i “Technikę mikrofalową".
Równocześnie w latach 1951-1956 pracował kolejno w: ● Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji, ● Zakładach Lamp Elektrycznych i ● Zakładach Lamp Nadawczych, nad zagadnieniami związanymi z lampami mikrofalowymi. Zajmował się też miernictwem mikrofalowym. Był konstruktorem i współtwórcą pierwszego polskiego magnetronu impulsowego.
W działalności naukowej skoncentrował się na obliczaniu i konstruowaniu linii opóźniających do lamp mikrofalowych. Prace nad tym zagadnieniem prowadził w Katedrze oraz w Laboratorium Elektronicznym Massachusetts Institute of Technology (USA), gdzie przebywał na stażu naukowym w latach 1958-1959.
W 1966 roku został kierownikiem Zakładu Techniki Mikrofalowej w Katedrze Urządzeń Radiotechnicznych i Telewizyjnych na Wydziale Łączności (obecnie Elektroniki i Technik informacyjnych) PW. Rozszerzył swe zainteresowania o zagadnienia związane z mikrofalową elektroniką ciała stałego. Opracował metody pomiarów elementów półprzewodnikowych (diod: Gunna, lawinowych, waraktorów), przeznaczonych do pracy w zakresie mikrofalowym. W tej dziedzinie współpracował z Instytutem Technologii Elektronowej PAN. W ostatnim okresie swojego życia zajmował się również zagadnieniem fal sprzężonych w układach falowodowych.
Jako dydaktyk Romuald Litwin zorganizował tok nauczania przedmiotów “Teoria pola" i “Technika mikrofalowa" na różnych kierunkach studiów Wydziału Elektroniki PW. Opracował skrypty i prowadził wykłady z tych przedmiotów.
Był kierownikiem ponad 40 prac dyplomowych i promotorem 6 rozpraw doktorskich. Opublikował 25 oryginalnych prac naukowych i monografii. Do najważniejszych należy zaliczyć podręcznik "Teoria pola elektromagnetycznego" (WNT) oraz, napisany — wspólnie z prof. Marianem Suskim z Politechniki Wrocławskiej — podręcznik "Technika mikrofalowa" (WNT).
Brał aktywny udział w wielu krajowych oraz zagranicznych zjazdach, konferencjach i sympozjach naukowych. Był członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Rady Naukowej w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym oraz Zespołu Radiolokacji i Techniki Mikrofalowej Komisji Głównej Komitetu Nauki i Techniki.
Zmarł nagle, w pełni sił twórczych, podczas pracy w swoim gabinecie, 23 lutego 1970 roku.