( Home page )

EDMUND LIPIŃSKI (1922-1990)

Prof. dr hab. inż. Edmund Lipiński (1922-90)

Urodzony w Nieświeżu, pow. Łuck (3 VIII 1922), syn Jana i Józefy. Siedmioklasową Szkołę Powszechną im. Bolesława Chrobrego ukończył w Nieświeżu (1935). Po rocznej przerwie w nauce został przyjęty do Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki w Łucku i do wybuchu II Wojny Światowej zdążył ukończyć 3 klasy gimnazjalne. Okres wojenny i okupacyjny spędził pracując fizycznie. W 1945r. został zmobilizowany w Lublinie. Służbę wojskową pełnił do 1947r. w Samodzielnej Kompanii Podwozu 11-DP jako kierowca samochodowy. Po demobilizacji pracował w Instytucie Filmów Oświatowych w Lublinie i uczęszczał do Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych im. T. Kościuszki, w którym uzyskał świadectwo dojrzałości (1949).

Studia wyższe rozpoczął w roku 1949 na Wydziale Elektrycznym Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie. Po pierwszym roku studiów rozpoczął pracę w Zakładzie Matematyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej (PW) na stanowisku z-cy asystenta (1950). Studia ukończył w roku 1955, doktorat (1963) i habilitację (1966) uzyskał na Wydz. Elektrycznym PW. Rozprawę habilitacyjną przedstawił na temat "Zastosowanie układu koniunktywnego do pomiaru i rejestracji ciągłej stanu napięcia w sieciach energetycznych".

W Politechnice Warszawskiej przeszedł kolejne szczeble zatrudnienia od z-cy asystenta (1950-53) do profesora, był: asystentem (od 1953), st. asystentem (od 1954), adiunktem (od 1957), docentem (od 1967), profesorem (od 1978). Początkowo pracował w Katedrze Matematyki (1950-54), następnie w Katedrze Miernictwa Elektrycznego (1954-66), Katedrze Podstaw Elektroniki i Automatyki (1966-70), a po zmianie struktury PW — w Instytucie Sterowania i Elektroniki Przemysłowej (od 1970). Jednocześnie pracował w Wyższej Szkole Oficerskiej Lotniczej ( WOSL) w Dęblinie.

Przed habilitacją (1966) opublikował 5 artykułów w: PAK, Zeszytach Naukowych PW i Przeglądzie Elektrotechnicznym. Brał udział i kierował opracowaniem konstrukcyjnym 6 urządzeń pomiarowych: anemografu (1958) dla PIHM, solomierza (1959) dla energetyki, przepięć wewnętrznych (1960) dla ZEOC, napięcia wyładowań niezupełnych (1961) — uzyskał patent, woltomierza elektrostatycznego i nowego typu galwanometru balistycznego).

Po habilitacji wydał ponad: 10 artykułów, 5 skryptów i książkę "Podstawy elektroniki dla elektryków" WNT 1973 i wygłosił wiele referatów na konferencjach naukowych. Był recenzentem ok. 20 rozpraw doktorskich, kilku prac habilitacyjnych, skryptów, artykułów naukowych i wniosków awansowych. Prowadził wykłady nt.: ● Elektryczne układy pomiarowe, ● Elementy automatyki, ● Maszyny matematyczne, ● Teoria automatów i Podstawy elektroniki. Był promotorem 24 doktoratów. Brał udział w zorganizowaniu studiów doktoranckich w Politechnice Warszawskiej jako członek komisji programowej i kierownik Studium Energo- i Teleelektryka. Organizował: dydaktykę w WOSL Dęblin. Organizował i prowadził seminaria naukowe na Wydziale Elektrycznym PW i w WOSL Dęblin. Był członkiem: Rady Naukowej Instytutu Kształcenia Zawodowego Ministerstwa Oświaty i Wychowania (od 1973) i Rady Naukowej Instytutu Automatyki Politechniki Poznańskiej.

Do 1939r. był członkiem ZHP, a po 1945r. — ZMP. Był członkiem Związku Nauczycielstwa polskiego (ZNP) od 1952 roku — v-prezesem Rady Oddziałowej Wydz. Elektrycznego (1962-64) i przewodniczącym komisji Naukowo-Dydaktycznej przy RZ ZNP (1967-69). Był członkiem kilku komisji: programowej na Wydz. Elektrycznym PW, rektorskiej ds. etatyzacji (reorganizacja PW w latach 1967-68), partyjno-związkowej ds. reorganizacji administracji PW (1967-68).

Należał do towarzystw i stowarzyszeń: ● Polskiego Towarzystwa Astronautycznego (PTA, zawodowo interesował się lotnictwem i astronautyką), ● SEP, ● PTETiS. W SEP był członkiem Komisji Automatyki i Pomiarów SEP (1969-71), a w PTETiS — vice-przewodniczącym (1971-1973) i przewodniczącym (1973-1976) Oddziału Warszawskiego.

Otrzymał odznaczenie FJN (1967), brązowy medal za zasługi dla obronności kraju (1970) oraz kilka nagród ministra, dziekana, rektora i wiele nagród za działalność w ZNP.

Zmarł w lipcu 1990 r. i jest pochowany na Cmentarzu Brudnowskim w Warszawie.


A. J. Marusak (SAiP OW SEP)
Na podstawie:
"40-lat PTETiS" Biuletyn nr 5 (jubileuszowy). Pod red. A. J. Marusaka. Warszawa 2001, ss.199.

( Home page )