Urodony 2 marca 1927 roku w Toruniu jako syn Gustawa i Anny. Ukończył Szkołę Drogową i Gimnazjum Księży Marianów w Warszawie (1943). Maturę uzyskał w Liceum im. Stefana Żeromskiego w Jeleniej Górze (1946). W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, gdzie uzyskał stopień magistra inżyniera (1952).
Pracę naukowo-dydaktyczną rozpoczął w roku 1949, kiedy powołany został na stanowisko asystenta równocześnie w dwóch katedrach: Katedrze Matematyki, kierowanej przez profesora Witolda Pogorzelskiego, oraz Katedrze Miernictwa Elektrycznego, kierowanej przez profesora Kazimierza Drewnowskiego.
W 1955 roku został adiunktem w Katedrze Automatyki i Telemechaniki Politechniki Warszawskiej, organizowanej od podstaw i kierowanej przez ówczesnego docenta doktora Władysława Findeisena. Z tą jednostką organizacyjną — a ściślej, z jej kontynuatorkami: Instytutem Automatyki, a następnie Instytutem Automatyki i Informatyki Stosowanej PW — związał się już na cały okres swojej dalszej pracy naukowo-dydaktycznej.
Rozprawę doktorską pt. Właściwości statyczne i dynamiczne podstawowych układów wzmacniaczy magnetycznych, której promotorem był profesor Paweł Jan Nowacki, obronił w 1957 roku. W 1959 roku został powołany na stanowisko docenta w Katedrze Automatyki i Telemechaniki PW. Tytuł profesora uzyskał w 1968 roku.
Wizytował uczelnie zagraniczne i wielokrotnie na nich wykładał. Należą do nich następujące uczelnie:
● Royal Institute of Technology (Sztokholm, 1957), post-doctoral scholar;
● University of Cambridge, Magdalene College (Cambridge, Wielka Brytania, 1959-1960), British
Council scholar;
● University of Ghana, Department of Mathematics (Akra, Ghana, 1962-1963), visiting lecturer
of applied mathematics;
● University of Mosul, Department of Electrical Engineering (Mosul, Irak, 1970-1974), professor
of engineering science oraz
● Rivers State University of Science & Technology, Faculty of Engineering (Port Harcourt,
Nigeria, 1981-1987), professor of applied mathematics.
Wypromował 5 doktorów; jeden z nich (Władysław Torbicz) uzyskał tytuł oraz stanowisko
profesora w Instytucie Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej PAN.
Był recenzentem
kilkudziesięciu rozpraw doktorskich i habilitacyjnych oraz wniosków o nadanie tytułu naukowego profesora.
Jego działalność naukowa — w której można wyróżnić trzy kierunki badawcze: ■ teorię wzmacniaczy magnetycznych, ■ teorię układów dynamicznych oraz ■ teorię wielowymiarowych układów sterowania — zaowocowała cennymi i oryginalnymi artykułami oraz monografiami.
Był także współautorem kilku opracowań zbiorowych, m.in.: ► Zarys teorii transduktora ("Zeszyty Naukowe Politechniki Warszawskiej — "Elektryka", nr 1, Warszawa 1953); ► Pomiary magnetyczne oraz ► Badanie układów ferromagnetycznych (dwa rozdziały książki — K. Drewnowski: "Pomiary elektryczne", Państwowe Wydawnictwo Naukowe (PWN), Warszawa 1959); ► Właściwości statyczne i dynamiczne podstawowych układów wzmacniaczy magnetycznych (PWN, Warszawa 1959); ► Self-Sustained Modulations in Transductor Circuits with Series Capacitors (Transactions of the Royal Institute of Technology, Stockholm 1959); ► On the Theory of Half-wave Magnetic Amplifiers with DC Motor Load ("Archiwum Automatyki i Telemechaniki" 1961); ► Opis matematyczny maszyn komutatorowych jako układów dynamicznych o więzach anholonomicznych ("Prace Instytutu Automatyki Polskiej Akademii Nauk" 1965); ► Opis matematyczny: układów dynamicznych o skończonej liczbie stopni swobody ("Prace Instytutu Automatyki Polskiej Akademii Nauk" 1967); ► A Note on the Quadratic Integral Evaluations of Transient Motion ("Control and Cybernetics" 1976); ► Dynamic Model and Control Strategy of a Manipulator with Three-dimensional Working Space and with the Last Arm Flexible ("Archives of Control Sciences" 1993); ► On Reducing the Order of the Stabilizing Compensator for a Linear Multivariable Plant ("Archives of Control Sciences" 1998) oraz ► An Outline of the Linear Control System Synthesis by a Proper, Stable Rational Functions Approach ("Archives of Control Sciences" 1998).
Podczas pracy na Politechnice Warszawskiej Radosław J. Ładziński wykazywał wybitne zaangażowanie zarówno w działalności naukowo-dydaktycznej, jak i organizacyjnej.
W latach 1958-1959 kierował pierwszym Studium Automatyki zorganizowanym na Politechnice Warszawskiej i adresowanym do młodych pracowników naukowych z różnych wydziałów. Słuchaczami tego Studium było wielu obecnych profesorów Politechniki Warszawskiej oraz instytutów Polskiej Akademii Nauk. Następnie przez blisko dziesięciolecie kierował pracą Podyplomowego Studium Specjalnego w zakresie Automatyki, którego słuchacze rekrutowali się z całego kraju. W latach 1964-1969 przez dwie kadencje byt prodziekanem Wydziału Elektroniki, a w latach 1965-1969, tj. do reorganizacji Uczelni i likwidacji katedr — kierownikiem Zakładu Teorii Układów Dynamicznych. W ciągu kilkunastu lat (1955-1968) poza pracą w Politechnice Warszawskiej prowadził również działalność naukową w Polskiej Akademii Nauk — w Instytucie Elektrotechniki, a następnie w Instytucie Automatyki.
W latach 1977-1981 kierował Studium Doktoranckim Automatyki i Informatyki Politechniki Warszawskiej, a w latach 1991-1996 byt przewodniczącym Komisji Przewodów Doktorskich w zakresie Automatyki, Robotyki i Informatyki na Wydziale Elektroniki. W latach 1992-1997 pełnił przez dwie kadencje obowiązki przewodniczącego Komisji Wyborczej na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych. W czerwcu 1989 roku był mężem zaufania NSZZ "Solidarność" Politechniki Warszawskiej w historycznych już dziś wyborach do Senatu Rzeczypospolitej.
Na szczególne wyróżnienie zasługuje działalność dydaktyczna Radosława J. Ładzińskiego. Jego wykłady, prowadzone nieprzerwanie do dnia dzisiejszego (obecnie na Studiach Anglojęzycznych), pomimo trudnej treści, zyskały szerokie uznanie zarówno wśród kadry naukowo-dydaktycznej Instytutu i Wydziału, jak i studentów. Na podkreślenie zasługuje fakt, ze był on jednym z pracowników Wydziału wyróżnionych przez studentów nagrodą "Złotej Kredy". W 1998 roku przeszedł na emeryturę.
Aktywność naukowa Radosława J. Ładzińskiego nie słabnie wraz z upływem czasu, a nawet, dzięki odciążeniu od obowiązków organizacyjnych, wzrasta — w 1993 roku opublikował ciekawą pracę na temat dynamiki robotów z manipulatorami o elastycznych ramionach, a w 1995 roku przygotował jej rozszerzoną wersję. W 1997 roku w "Pracach Naukowych Politechniki Warszawskiej — Elektronika" ukazała się jego oryginalna monografia dotycząca syntezy regulatorów dla obiektów wielowymiarowych metoda stabilnych funkcji wymiernych. Dwa lata później, już po przejściu na emeryturę, pewne pogłębione wątki tej pracy opublikował w dwóch niezależnych artykułach w "Archives of Control Sciences".
Działalność naukową i dydaktyczną rozwijał również z powodzeniem poza granicami kraju: w Royal Institute of Technology w Sztokholmie, na Uniwersytecie Cambridge w Wielkiej Brytanii oraz na kilku uniwersytetach w państwach rozwijających się — w Afryce i na Bliskim Wschodzie. Wszędzie, gdzie pracował — dzięki swojemu zaangażowaniu, dociekliwości i rzetelności naukowej oraz niewątpliwemu talentowi dydaktycznemu — zyskiwał wysoki autorytet i uznanie wśród tamtejszej kadry profesorskiej, a wśród studentów cieszył się dużą popularnością. Jeden z jego eks-studentów z University of Ghana w Akrze (Daniel Afedzi Akyeampong) jest obecnie w swojej macierzystej uczelni cenionym profesorem matematyki. Szczególnie silne związki łączą Radosława J. Ładzińskiego z Uniwersytetem Cambridge w Wielkiej Brytanii (m.in. członkostwo Magdalene College), gdzie w latach 1959-1960, jako stypendysta British Council, prowadził prace naukowe oraz wykłady z zakresu teorii i zastosowań wzmacniaczy magnetycznych, włączając się przy tym intensywnie w nurt życia tej wyjątkowej uczelni.
Radosław J. Ładziński jest odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Warszawskim Krzyżem Powstańczym. Jest członkiem zwyczajnym Stowarzyszenia Środowiska Żołnierzy Armii Krajowej "Żywiciel".
Został wyróżniony medalem Oddziału Warszawskiego SEP im. Pawła Jana Nowackiego (nr 1, XI 2011) jako jedna z 12 osób odznaczonych tym Medalem podczas pierwszej dekoracji.
Radosław J. Ładziński uważa, że jego nauczycielami byli profesorowie: Kazimierz Drewnowski, Witold Pogorzelski i Paweł Jan Nowacki.
Jest żonaty, ma syna Tomasza (1970) i córkę Ewę (1980). Interesuje się narciarstwem, taternictwem, podróżami oraz literaturą faktu (zwłaszcza z dziedziny historii drugiej wojny światowej).