Urodzony w roku 1937, w miejscowości Cechówka (województwo warszawskie). Pochodził z kolejarskiej rodziny robotniczej.
W roku 1955 ukończył technikum elektryczne połączone z pracą w Zakładach Aparatury Pomiarowej ‘Era' w Warszawie-Włochach. Odbył studia magisterskie na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej ukończone w 1960 roku. Pracę w Katedrze Miernictwa Elektrycznego tej Uczelni podjął rok później.
W roku 1966 doktoryzował się z zagadnień optymalizacji konstrukcji mierników elektromagnetycznych pod kierunkiem doc. Stefana Lebsona. W roku 1973 uzyskał habilitację i w roku 1974 został docentem. W roku 1979 otrzymał tytuł profesora i stanowisko profesora nadzwyczajnego w Politechnice Warszawskiej, w której przepracował łącznie 42 lata, do końca życia.
Po doktoracie podjął współpracę z zespołem fizyków ośrodka PAN w Poznaniu, którzy rozwijali technologię i badali właściwości cienkich warstw ferromagnetycznych. Zaczął opracowywać pionierskie wówczas w skali światowej zastosowania tych warstw w budowie przetworników pomiarowych i zainicjował współpracę wdrożeniową z Zakładami 'Lumel' w Zielonej Górze, produkującymi aparaturę pomiarową.
W 1976 r. zachęcił, wypromowanego przez siebie młodego doktora św. p. Jerzego Bolikowskiego do przeniesienia się z Politechniki Warszawskiej do Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Zielonej Górze aby on kontynuował tam, na miejscu, wspólne badania i na co dzień doglądał przebiegu wdrożeń. W roku 1976 zespół realizujący przetworniki cienkowarstwowe wraz z prof. Kwiatkowskim w konkursie o tytuł Mistrza Techniki zdobył nagrodę I stopnia.
Profesor W. Kwiatkowski jest współtwórcą 4 patentów, przyznanych Zakładom 'Lumel'. Uczestniczył też w opracowaniu nowej generacji mierników tablicowych produkowanych następnie przez ten Zakład. Wdrożył łącznie aż 17 urządzeń i jedną technologię.
Rozwój badań w zainicjowanej przez Niego nowej tematyce umożliwił szybkie uzyskanie nie tylko habilitacji i profesury, ale i wypromowanie większości z 15 doktorów, pochodzących z kilku uczelni oraz wielu placówek badawczych, przemysłowych i naukowych. Był On więc twórcą szkoły naukowej w tej dziedzinie. Wśród jego doktorantów są nazwiska dobrze znane i to nie tylko w polskiej metrologii.
Współpracował też z kilkoma ośrodkami w obu państwach niemieckich, zajmujących się fizyką i technologią elementów ferromagnetycznych. Tam też odbywał wielomiesięczne staże naukowe. Profesor W. Kwiatkowski zrecenzował też przeszło 20 doktoratów, oraz po kilkanaście habilitacji i wniosków profesorskich, życzliwie dla wszystkich kandydatów, nawet jeśli ich prace nie były aż tak wysokiej marki jak jego własne.
Osobisty dorobek naukowy profesora Kwiatkowskiego obejmuje autorstwo, lub współautorstwo około 90 artykułów, w różnych czasopismach krajowych i 9 w najpoważniejszych czasopismach zagranicznych, 12 patentów, w tym 7 wdrożonych, 32 opracowania badawczo-projektowe dla przemysłu oraz 2 monografie, 8 książek i skryptów.
Dopracował się bardzo dobrego pióra. Pisał jasno, w sposób zwarty i ciekawy oraz uwzględniał najnowszy stan techniki. Na szczególne wyróżnienie zasługuje podręcznik “Miernictwo Elektryczne cześć 1 Analogowa Technika Pomiarowa” wydawany kilkakrotnie przez Politechnikę Warszawską, począwszy od 1984 r. oraz książka “Tablicowe Mierniki Cyfrowe” (1997), wzorcowo wydana i opracowana wspólnie z Zakładami Lumel.
Obok miernictwa elektrycznego prof. W. Kwiatkowski miał też gruntowną wiedzę z teorii ferromagnetyzmu, fizyki cienkich warstw i najnowszych materiałów amorficznych.
Uczestniczył aktywnie w wielu konferencjach naukowych i technicznych, organizował i prowadził kilka cykli seminaryjnych. Przewodniczył Radzie Naukowej OBR Pożarnictwa i uczestniczył w kilku innych takich Radach, w tym w OBRME 'Lumel', COBRABiD i w GUM. Był też wieloletnim członkiem Komitetu Elektrotechniki PAN i przewodniczył sekcji Elektrometrologii tego Komitetu w latach 1972-92, a ponadto był członkiem Towarzystwa Naukowego Miar i Danych dla Nauki oraz członkiem Komisji Nagród Państwowych.
Przez 13 lat (1978-91) pełnił funkcję dyrektora Instytutu Elektrotechniki Teoretycznej i Miernictwa Elektrycznego na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej.
Po 1989 roku współtworzył i był też profesorem Wyższej Szkoły Ubezpieczeń i Bankowości w Warszawie. Dorobek naukowy i przemysłowy profesora Waldemara Kwiatkowskiego w pełni zasługuje by pozostał w pamięci nie tylko dzisiejszych metrologów, ale by i dla ich następców zajął trwałe miejsce w historii rozwoju tej dyscypliny w Polsce.
Uzyskał 4 nagrody Ministra Edukacji, 9 nagród Rektora i medal Za Zasługi dla Politechniki (1978), oraz: Złoty Krzyż Zasługi (1977), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982) oraz medale za zasługi dla pożarnictwa i LOK.
Zygmunt Lech Warsza
Prezes Polskiego Towarzystwa Metrologicznego
Profesor Waldemar Kwiatkowski dokonał rzeczy, która nawet w dzisiejszych warunkach jest czymś niezwykłym. Przy współpracy z fizykami teoretycznymi przetworzył ich teorie na aplikacje techniczne, a następnie wdrożył je do produkcji w Zakładach Lumel. Te prace były pionierskie na skalę światową — w 1986 roku zostaliśmy zaproszeni do napisania artykułu typu “Review article – Invited paper” w piśmie “Scientific Instruments” (Journal of Physics E). Następnie praca ta ukazała się jako rozdział książki “Current Advances in Sensors” (IOP Publ. 1987).
W czasach kiedy Profesor Kwiatkowski kierował Instytutem, Zakład Miernictwa na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej przeżywał swoje najlepsze lata — realizowano liczne prace naukowe w postaci grantów (wówczas nazywanych problemami węzłowymi), nawiązano dobrą współprace z przemysłem, co dwa lata organizowano sympozja 'Kierunki rozwoju metrologii', które integrowały całe ogólnopolskie środowisko metrologów. Pod kierunkiem profesora Kwiatkowskiego zorganizowano też szereg nowoczesnych (na tamte czasy) laboratoriów dydaktycznych.
Refleksje osobiste kolegów profesora W. Kwiatkowskiego