Urodził się 14 października 1930 r. w Borysławiu.
W latach 1944-1945 pracował na Śląsku, jako robotnik przymusowy, później, od roku 1945 — w kopalni Modrzejów, następnie — w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu, jako elektromonter. Do roku 1952, okresowo pracował w kopalniach Wujek i Wieczorek, jako ładowacz.
W 1952 roku zdał maturę i uzyskał dyplom technika elektryka w Śląskich Technicznych Zakładach Naukowych w Katowicach. Podjął studia na Wydziale Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej AGH. dyplom magistra inżyniera elektryka uzyskał w 1957 r. Bezpośrednio po studiach, w latach 1957-1962 był zatrudniony w PRE Elektromontaż Nowa Huta, gdzie pracował przy rozruchu szeregu walcowni i hutniczych urządzeń technologicznych.
W 1962 roku powrócił na swą macierzystą uczelnię i podjął pracę w Instytucie (późniejszej Katedrze) Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych. Tu uzyskał kolejne stopnie i tytuły naukowe: ● w 1967 roku doktoryzuje się u prof. Jana Manitiusa, ● stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskuje w roku 1977, ● tytuł naukowy profesora — w roku 1986, a ● stanowisko profesora zwyczajnego AGH — w roku 1991.
W latach 1978-1981 pracował w Zakładzie Badań Podstawowych Elektrotechniki PAN. współpracującym blisko z Katedrą Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych, od 1981 r. — w Katedrze Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych AGH, gdzie w roku 1993 obejmuje stanowisko kierownika katedry.
Głównie interesował się takimi dziedzinami jak: automatyka, napęd elektryczny, inżynieria komputerowa i cybernetyka sportu. Był twórcą szkoły naukowo-badawczej w dziedzinie automatyki kompleksowej oraz cybernetyki sportu.
Jego doświadczenie wyniesione z pracy w przemyśle powodowało, że nie był wyłącznie teoretykiem. Zmysł inżynierski — w najlepszym tego słowa znaczeniu — i praktyczne podejście do problemu łączył z teorią opartą na głębokiej wiedzy i bogatym aparacie matematycznym.
Niezwykle uzdolniony, zawsze pełen inicjatywy, w roli kierownika katedry dał się poznać jako bardzo rzeczowy i doskonały organizator, zwłaszcza w zakresie rozwoju katedry naukowej i nowych kierunków kształcenia.
Kierowanie katedrą łączył z ogromną troskliwością o dobro pracowników — jest to problem szczególnie istotny w obecnych czasach, kiedy sprawność organizacyjna i ekonomiczna uzyskują priorytet nad sprawami ludzkimi. Nie stwarzał bariery czy fałszywie rozumianego dystansu, stosunki koleżeńskie łączyły go z pracownikami bez względu na tytuły i stanowiska.
Był autorem licznych rozpraw, monografii, podręczników, artykułów, oraz wystąpień konferencyjnych w kraju i za granicą. Jego bibliografia obejmuje ponad 200 artykułów oraz 15 książek i podręczników. Najważniejszymi z nich są:
■ Digital control o f electrial drives. Amsterdam. Oxford, New York, Tokyo 1992.
■ Automatyka kompleksowa procesów przemysłowych na przykładzie walcowni. 1978,
■ Cyfrowe sterowanie w układach napędów elektrycznych, PWN, Warszawa 1986.
■ Mikroprocesorowe analizatory modelowania matematycznego i symulacji układów elektromechanicznych, PAN, Oddział w Krakowie. Ossolineum Wrocław 1987,
■ Systemy mikroprocesorowe w automatyce napędu elektrycznego, WNT, Warszawa 1989,
■ Sterowanie optymalne i adaptacyjne, PAN, Oddział w Krakowie, Ossolineum, Wrocław 1991.
Jego aktywność wykraczała daleko poza lokalne ramy Uczelni. Był znany i ceniony w środowisku naukowym zarówno w kraju, jak i za granicą. Był redaktorem naczelnym czasopisma Jakość i Użytkowanie Energii Elektrycznej. Wielokrotnie przewodniczył Sekcji Elektrotechniki (T10) Zespołu Elektrotechniki, Energetyki i Metrologii KBN.
Był przewodniczącym Komisji Elektrotechniki, Informatyki i Automatyki Oddziału Krakowskiego PAN oraz członkiem Komitetu Automatyki i Robotyki oraz Komitetu Elektrotechniki PAN.
Był nie tylko twórcą szkoły naukowo-badawczej w dziedzinie automatyki kompleksowej, ale również jednym z pionierów cybernetyki sportu. Przez wiele lat prowadził wykłady i badania w krakowskiej Akademii Wychowania Fizycznego. W 1977 roku stworzył w AWF zakład alpinizmu — placówkę. jakiej nie miała wówczas żadna uczelnia sportowa na świecie. Nieco później zakłady alpinizmu powstały w Monachium i Turynie. Od 1976 był zatrudniony w Zakładzie Teorii Sportu AWF w Krakowie na stanowisku profesora zwyczajnego.
Profesor Ryszard Kozioł nigdy nie ograniczał się wyłącznie do jednej dziedziny nauki. W Jego księgozbiorze sporo miejsca zajmują książki związane z historią Polski, zwłaszcza współczesną i dwudziestolecia międzywojennego. Jako młody chłopak boksował, latał na szybowcach, później zdobył tytuł sternika jachtowego.
Jednak najwięcej miejsca w życiu Profesora zajęły góry. Najpierw chodził po Tatrach turystycznie, a od 1956 roku zaczął uprawiać taternictwo. Był przewodnikiem tatrzańskim, instruktorem II klasy w alpinizmie, organizatorem dziesięciu wypraw w Alpy, Andy, Hindukusz, na Kaukaz, w góry Turcji, Norwegii, Mongolii.
Założył na Hali Gąsienicowej, w tzw. “Betlejemce", Centralny Ośrodek Szkolenia Wspinaczkowego Polskiego Związku Alpinizmu. Z jego inicjatywy powstało w krakowskiej AWF studium terenów alpinizmu. Pełnił liczne funkcje w organizacjach społecznych, m.in. był wieloletnim prezesem Klubu Wysokogórskiego w Krakowie (1969-1974). wiceprezesem i szefem komisji szkolenia Polskiego Związku Alpinizmu(1974-1982). Był także członkiem honorowym Klubu Wysokogórskiego w Krakowie.
Żeglarstwo, alpinizm i narciarstwo są dziedzinami, które w szczególny sposób konstytuują człowieka, określają jego charakter i sposób bycia również w sytuacjach pozornie zupełnie nie związanych z areną ich uprawiania. Kształtują postawę solidarności i koleżeństwa, czego jako współpracownicy doświadczaliśmy na co dzień.
Historia Polski — zwłaszcza najnowsza —nie była jedynym obszarem Jego zainteresowań humanistycznych. Prof. Ryszard Kozioł był także członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie.
Odszedł za wcześnie, pozostawiając po sobie z jednej strony znaczące dokonania, z drugiej pustkę, którą niełatwo będzie można, o ile to w ogóle możliwe, zapełnić.
W pamięci współpracowników, kolegów, przyjaciół pozostanie jako człowiek, który więcej z siebie dawał niż sam otrzymywał.
Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Medalem Komisji Edukacji Narodowej i medalem “Za wybitne osiągnięcia sportowe".
Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie 3 sierpnia 1999 r.