EDWARD KOBOSKO (1906-1984)

Edward Kobosko urodził się w 1906 r. w Komorowie pod Warszawą.

W 1932 r. przy pomocy Kazimierza Szpotańskiego wydał pierwszą książkę z dziedziny urządzeń i instalacji elektrycznych, a w 1939 r., tuż przed wybuchem wojny, drugą książkę pod tytułem “Instalacje elektryczne prądu silnego w budynkach”. Opracował i zrealizował projekt zabezpieczenia przed kradzieżą obrazów w Muzeum Narodowym w Warszawie stosując, po raz pierwszy, technikę lamp elektronowych i czujników optycznych. Projekt zyskał uznanie, a E. Kobosko został odznaczony przez Prezydenta RP I. Mościckiego.

Jego działalność społeczna przed II Wojną Światową dotyczyła Centralnej Komisji Normalizacji Elektrycznej w Stowarzyszeniu Elektryków Polskich (SEP), w której pełnił funkcję sekretarza. Przewodniczącym był K. Drewnowski, w prezydium byli również J. Podoski i J.L. Jakubowski. W latach 1932-39 w “Biurze Przepisowym” tej Komisji bezpośrednio kierowanej przez E. Kobosko powstały aż 83 normy PNE. Biuro nadawało wyrobom spełniającym wymagania norm znaki SEP, np. odbiorniki radiowe miały czarne litery SEP na tle żółtym, a w otoku białym złoty napis głosił: “Wytwórnia produkująca pod kontrolą”. II Wojna Światowa przerwała tę działalność. Komisję reaktywowano w połowie 1946 r., a E. Kobosko był w prezydium tej komisji, aż do przejęcia normalizacji elektrycznej w 1958 r. przez PKN.

E. Kobosko wraz z K. Kolbińskim i Wł. Latkiem zorganizowali w czasie wojny Przedsiębiorstwo Elektryczne. Biuro to w okupacyjnej Warszawie wygrało przetarg, w którym startowała także firma Siemens, na zelektryfikowanie gmachów Politechniki Warszawskiej. Instalacja elektryczna, która istniała w okresie międzywojennym na Politechnice dostosowana była do różnych napięć i Niemcy zarządzili jej unifikację z zamiarem, że wykona to firma niemiecka, dlatego duże zaskoczenie okupanta wywołał wybór małej firmy warszawskiej. Firma E. Kobosko w okresie okupacji utrzymywała się z elektryfikacji wsi łowickich, a w podziemnej Warszawie rozwiązywała problemy sterowania pociskami, przerzutem ludzi itp.

W 1945 r. K. Szpotański wraz z T. Czaplickim i E. Kobosko reaktywowali SEP. Po powołaniu SEP w ramach NOT funkcję sekretarza generalnego pełnił E. Kobosko, który również kierował Zakładem Urządzeń Elektrycznych na Politechnice Warszawskiej i prowadził wykłady z elektrotechniki i automatyki dla wielu wydziałów Politechniki.

Po wojnie w latach od 1947 do 1967 napisał 13 książek i był współautorem 5. Innych publikacji miał ponad 100. Ostatnią Jego książką była “Inżynieria Elektryczna” według wykładów prowadzonych na Politechnice Warszawskiej, wydana w kilku wydaniach, za którą otrzymał nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego i Techniki za najlepszy podręcznik akademicki. Utorowała ona nazwę “Inżynieria elektryczna” coraz częściej obecnie stosowaną.

Zarząd Główny SEP 20 czerwca 1958 r. powołał nowy organ pod nazwą Centralnej Komisji Pomiarów Elektrycznych i Automatyki. Przewodniczącym został prof. E. Kobosko, a Dyrektorem Biura Z. Kosztowski — późniejszy organizator Zjednoczenia MERA i Przemysłowego Instytutu Automatyki i Pomiarów (PIAP). Członkami założycielami CKPEiA byli również J. Chmielarz i E. Sepczyński.

W ostatnim okresie życia zajmował się systemami sterującymi zaopatrzeniem wody, gdzie we współpracy z głównym inżynierem Warszawy, H. Janczewskim — twórcą trasy WZ, powstały projekty nowych ujęć wody dla Warszawy. W latach .60 i .70-tych XX w. był radnym i przewodniczącym Komisji Komunikacji i Gospodarki Komunalnej Urzędu Dzielnicy Ochota m. st. Warszawy. Został odznaczony licznymi odznaczeniami państwowymi i resortowymi: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Złota Odznaka za zasługi dla Warszawy, KEN “Zasłużony dla ZNP” i in. Za działalność w SEP odznaczony został Złotymi Odznakami Honorowymi SEP i NOT.

Zmarł w roku 1984 w Warszawie.