Urodzony 13 października 1934 roku w Krakowie. Szkołę podstawową ukończył w Rabce. Maturę uzyskał w Liceum Ogólnokształcącym im. Eugeniusza Romera w Rabce-Zdroju.
Studiował na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej, uzyskując stopień inżyniera w 1956 roku i magistra inżyniera w 1957 roku. Od roku 1955 jest pracownikiem obecnego Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych — przeszedł przez wszystkie stanowiska zajmowane przez nauczycieli akademickich aż do stanowiska profesora nadzwyczajnego (1988) i profesora zwyczajnego (1997).
Stopień doktora nauk technicznych uzyskał (1964) za rozprawę pt. "Wpływ wielotorowości sygnału na pracę dalmierzy mikrofalowych", a stopień doktora habilitowanego (1975) za pracę "Problemy zasięgu w projektowaniu dalmierzy optoelektronicznych" .
Jego zainteresowania badawcze na początku były związane z radiolokacją, a zwłaszcza z precyzyjnymi pomiarami odległości przy wykorzystaniu promieniowania mikrofalowego oraz promieniowania zakresu bliskiej podczerwieni. W wyniku tych prac powstały rozprawy doktorska i habilitacyjna, wiele artykułów i referatów na konferencjach międzynarodowych oraz monografia "Precyzyjne elektroniczne pomiary odległości i kątów", której dwa wydania opublikowały Wydawnictwa Naukowo-Techniczne w latach 1981 i 1987. Owocem tych z ainteresowań było opracowanie 4 modeli dalmierzy mikrofalowych dla geodezji i hydrografii, umożliwiających pomiary odległości rzędu kilkudziesięciu kilometrów z kilkucentymetrowym błędem. Dalmierze te były powielane w Gospodarstwie Pomocniczym i Zakładzie Doświadczalnym Politechniki Warszawskiej oraz zostały wdrożone w Zakładach RAWAR.
Od roku 1972 zajął się zastosowaniem elementów optoelektronicznych do pomiarów odległości. Kierował budową kilku modeli ● dalmierzy optoelektronicznych, z których jeden — o zasięgu 1 km i błędzie ±1 cm — był produkpwany w Państwowych Zakładach Optycznych. Innym oryginalnym Jego osiągnięciem było zbudowanie i opatentowanie ● systemu lokalizacji modeli statków w basenie pomiarowym. Dalsze prace badawcze, prowadzone od roku 1980 do chwili obecnej, były związane z opracowaniem rozlicznej aparatury pomiarowej dla optoelektroniki i techniki światłowodowej. Były to np.: ● monitory źródeł i światłowodów, ● analizatory wiązek optycznych, ● charakterografy laserów oraz ● miernik widzialności (zamglenia).
Od 1990 roku prowadził prace badawcze zakończone zastosowaniem modulacji kodowych do łączy optoelektronicznych i LIDARów (LIght Detection And Ranging, za pomocą lidarow można mierzyć: dystans prędkość obiektów, prędkość wiatru, rotację, skład chemiczny i koncentrację substancji).
W latach 1991-1992 odbył krótkotrwałe staże naukowe we Francji. Ponadto brał udział w wielu corocznych posiedzeniach grupy ekspertów państw RWPG w sprawach dotyczących elektronicznych pomiarów odległości, a później techniki światłowodowej.
Owocem tej działalności badawczej było opublikowanie 2 książek oraz ponad 50 rozpraw i artykułów w czasopismach zagranicznych i krajowych, wygłoszenie 37 referatów na konferencjach krajowych i zagranicznych, a także przygotowanie 23 prac wewnętrznych. Prowadzone przez niego prace badawcze zostały zakończone wykonaniem 32 modeli eksploatacyjnych różnego typu urządzeń opartych na 19 własnych i wspólnych patentach.
Był promotorem 6 zakończonych przewodów doktorskich oraz recenzentem 6 prac habilitacyjnych i 17 doktorskich. Był także opiekunem i kierownikiem 88 inżynierskich i magisterskich prac dyplomowych.
Prowadził wykłady z zakresu radiolokacji i precyzyjnych pomiarów odległości, podstaw optoelektroniki i techniki światłowodowej, transmisji radiowej oraz systemów radiokomunikacyjnych. Wykłady te, również w języku angielskim, wygłaszał na Wydziale Elektroniki oraz Wydziale Geodezji i Kartografii PW oraz w kilku innych uczelniach, m.in. we Francusko-Polskiej Wyższej Szkole Nowych Technik Informatyczno-Komunikacyjnych w Poznaniu (FPWSNTIK). Wykładom tym towarzyszyło opracowanie 11 skryptów i pomocy naukowych, a książka Podstawy telekomunikacji optycznej, wydana przez FPWSNTIK, stała się podstawą wykładów na wielu krajowych kursach i w szkołach optoelektroniki.
Przez 22 lata był kierownikiem zakładu i kierownikiem pracowni w Instytucie Radioelektroniki i Instytucie Telekomunikacji. Przez 2 lata był zastępcą dyrektora w Instytucie Telekomunikacji, a przez 4 lata prodziekanem Wydziału Elektroniki. Od 1987 roku przez 2 kadencje był członkiem Komisji Dyscyplinarnej Wydziału, a później Uczelni oraz pełnomocnikiem rektora w Spółce OPTOTRAKT. Za swą działalność był wielokrotnie odznaczany i nagradzany przez rektora Politechniki.
Otrzymał odznaczenia państwowe: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej.
Był członkiem PTTS (Polskiego Towarzystwa Techniki Sensorowej).
Był żonaty, miał dwoje dzieci, z których jedno - syn - zmarł tragicznie w 1992 r. Ma dwójkę wnuków. Posługiwał się czynnie językami angielskim i rosyjskim, a biernie francuskim. W wolnych chwilach uprawiał żeglarstwo, narciarstwo i wycieczki rowerowe, w przeszłości grał w siatkówkę i tenisa.
Zmarł po cieżkiej chorobie dnia 11 lipca i 17 lipca 2012 r. został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.
Opracował
Andrzej Marusak
Wykorzystano prace:
1) Pod red. J.S. Bobera i R. Z. Morawskiego: "Profesorowie i docenci Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki
Warszawskiej 1951-2001". Oficyna Wyd. PW, Warszawa 2001. ISBN 83-914580-3-2.
2) Nekrologi opublikowane w Warszawie i Krakowie.
3) Wspomnienie "Zmarł Krzysztof Holejko" opublikowane na stronie www Liceum im. Eugeniusza Romera w Rabce-Zdroju.