( Home page )

WOJCIECH FULIŃSKI (1921-2001)

Prof. dr hab. inż. 
Wojciech Fuliński (1921-2001)

Urodzony we Lwowie (27 I 1921) w znanej rodzinie inteligencji lwowskiej jako syn Benedykta Fulińskiego (1881-1942) — wybitnego zoologa, profesora Politechniki Lwowskiej (dziekana Wydziału Rolniczo-Lasowego) i Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a od roku 1932 członka Polskiej Akademii Umiejetności (PAU). Za udział w obronie Lwowa (1919) B. Fuliński otrzymal Krzyż Walecznych i medal Orlęta Lwowskie.
W domu B. Fulińskiego, przy ul. Hetmana Tarnowskiego 82 we Lwowie odbywały się tajne narady i spotkania sztabowe lwowskiego wywiadu AK, a ponadto znajdowali schronienie: uchodźcy zmierzający do Węgier, Rumunii i Francji szukający na początku wojny formowanej armii polskiej za granicą, a podczas okupacji sowieckiej i niemieckiej — działacze konspiracyjni (poszukiwani listami gończymi) oraz ich rodziny ze Lwowa, Warszawy i Śląska.
Dziadek po kądzieli Wojciecha Fulińskiego, Leopold Hauser był sędzią, radcą c.k. Sądu Krajowego, a następnie c.k. Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie. Oprócz tego, L. Hauser działał jako historyk i poeta, był współzałożycielem amatorskiego teatru "Fredreum" w Przemyślu. Brat L. Hausera, Edward był powstańcem styczniowym i miał znaczący wpływ na wychowanie patriotyczne Wojciecha Fulińskiego i czworga jego rodzeństwa. Trzej bracia Wojciecha Fulińskiego zostali inżynierami (Jędrzej Maria - chemik, dyrektor hut szkła i cynku, Jacek Maria - architekt, profesor WSR we Wrocławiu, Stefan - inżynieria lądowa, wykładowca Politechniki Wrocławskiej i WSR), a siostra Ewa — inżynierem chemii.

Wojciech Fuliński uczęszczał do szkoły podstawowej, gimnazjum i liceum we Lwowie. W maju 1939 r. złożył egzamin dojrzałości w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Kopernika, a jesienią zdał egzamin na I rok studiów Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej. W okresie okupacji sowieckiej, a nastepnie niemieckiej zaliczył 4 lata studiów w zakresie elektrotechniki — w tym czasie (1939-1944) okupanci dwukrotnie zmieniali nazwę uczelni na Lwowskij Politechniczeskij Institut i Staatliche Technische Fachschule (Państwowe Kursy Zawodowe). Jako student IV roku Wydziału Elektrycznego ewakuował się do Krakowa (1 XI 1945) i szukał swego lwowskiego mistrza — prof. Idaszewskiego. Odnalazł go we Wrocławiu i rozpoczął współpracę (12 XI 1945). W maju 1947 r. uzyskał dyplom mgr inż. elektryka na Wydziale Mechaniczno-Elektrotechnicznym ówczesnej połączonej uczelni Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej uzyskał stopień doktora nauk technicznych (1962) i habilitację (1967). Tytuł profesora otrzymał w 1983 r.

Od stycznia 1946 r. pracował w Katedrze Pomiarów Maszyn Cieplnych jako młodszy asystent. Asystentem został w Katedrze Pomiarów Elektrycznych Politechniki Wrocławskiej u prof. Idaszewskiego, a nastepnie: starszym asystentem (I 1948), adiunktem (1953), docentem (1968) i profesorem nadzwyczajnym (1983). Był prodziekanem Wydziału Elektrycznego ds. Studiów Wieczorowych (1962-63), kierownikiem zakładu naukowego (od 1968) w Instytucie Metrologii Elektrycznej oraz kierownikiem studium doktoranckiego Politechniki Wrocławskiej (1972-75).

Prowadził wykłady, ćwiczenia i laboratoria z następujących przedmiotów: Miernictwo elektryczne, Budowa elektrycznych przyrządów i przetworników pomiarowych oraz Telemetria. W październiku 1991 r. przeszedł na emeryturę i później zajmował się jedynie działalnością naukową.

Jego zainteresowania badawcze dotyczą problemów metrologii elektrycznej takich jak: kompensatory napięcia przemiennego, układy do pomiaru pojemności i tg(d) izolacji maszyn i transformatorów WN, układy do pomiaru błędów przekładników i ich automatyzację, fazoczułe wskaźniki zera, automatyczne momentometry elektromechaniczne do badania momentów w miernikach i licznikach elektrycznych, przetworniki pomiarowe wielkości elektrycznych, analizatory harmonicznych napięć i prądów w elektroenergetyce.

Wypromował 3 doktorów. Opublikował 46 prac, a w tym: 2 skrypty oraz monografię pt.: "Nowe metody bezwzględnego pomiaru uchybów przekładników" (1967), "Fazoczułe wskaźniki zera o działaniu rozdzielczym" (Ossolineum Wrocław ‘97), "Zbieżność i czułość układów pomiarowych prądu przemiennego równoważonych za pomocą fazoczułych wskaźników zera o działaniu rozdzielczym" (Ossolineum, Wrocław 1986). Był autorem 15 patentów.
W 2000 r. uzyskał kolejny patent, a w 1998 r. wystąpił z referatem na Krajowej Konferencji Metrologów w Gdańsku.

Był jednym z pierwszych studentów i pracowników Politechniki Wrocławskiej.
Był członkiem rzeczywistym Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego i działaczem PTETiS (Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej), w roku 1993 otrzymał godność członka honorowego PTETiS ( nr 46 ).

Otrzymał odznaczenia państwowe: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983) i Złoty Krzyż Zasługi (1973) oraz dwie Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (1982 i 1986).


Na podstawie:
"40-lat PTETiS" Biuletyn nr 5 (jubileuszowy). Pod red. A. J. Marusaka. Warszawa 2001, ss.199.

( Home page )