Urodzony w Warszawie (24 VI 1933), ojciec Stanisław (w 1953 r. uzyskał tytuł inżyniera elektryka), matka Maria z d. Marszałkowska. W Warszawie ukończył Szkołę Podstawową nr 136 (1945). Maturę uzyskał w roku 1951 w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Władysława IV w Warszawie.
Studiował na Politechnice Warszawskiej, początkowo na Wydziale Elektrycznym, a od r.ak. 1952/53 — na Wydziale Łączności. Tytuł inżyniera łączności uzyskał w roku 1955, a magistra inżyniera łączności (specjalność radiotechnika) — w 1959 r. Pracę doktorską nt. "Analiza biernych filtrowych metod pomiaru parametrów rezonatorów kwarcowych" obronił na Wydz. Łączności (1964).
Na Politechnice Warszawskiej pracował nieprzerwanie od 1954 r. Początkowo był z-cą asystenta, następnie asystentem, starszym asystentem (1959-64) i adiunktem (1964-74). Habilitację uzyskał (1974) za pracę "Transmisyjne metody pomiaru dwójników wielo rezonansowych", na Wydziale Elektroniki (dawny Wydział Łączności) PW. W latach 1974-91 był docentem, a w roku 1991 otrzymał tytuł naukowy profesora. W latach 1991-99 pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Po przejściu na wcześniejszą emeryturź (1999) pracował na ˝ etatu na stanowisku profesora zwyczajnego.
Początkowo pracował w Katedrze Urządzeń Radiotechnicznych, a następnie (po reorganizacji Uczelni) w Instytucie Radiotechniki, m.in. w Zakładach: Telewizji, Radiokomunikacji, Elektroakustyki i Miernictwa Piezoelektrycznego. Był kierownikiem (1978-82) Zakładu Elektroakustyki i Zakładem Miernictwa Piezoelektrycznego (1985-97). Pełnił funkcje: z-cy dyrektora Instytutu Radioelektroniki ds. dydaktycznych (1975-78) i ds. nauki (1981-84).
Główną dziedziną Jego działalności naukowej było miernictwo radioelektroniczne, a zwłaszcza modelowanie oraz teoria i zastosowania transmisyjnych metod pomiarów dwójników rezonansowych. Tematyce modelowania i pomiarów poświęcona była większość Jego publikacji naukowych oraz referatów na konferencjach i sympozjach. Był promotorem 5 doktoratów i opiekunem ponad 100 prac dyplomowych inżynierskich i magisterskich.
Był twórcą i wieloletnim szefem zespołu naukowo-badawczego opracowującego i wdrażającego metody i systemy pomiarowe stosowane w różnych obszarach radioelektroniki. Zespół ten opracował m.in.: cyfrowe mierniki częstotliwości i fazy (na początku lat 1960-tych); unikalny system do badań jonosfery przez pomiar zmian częstotliwości sygnałów sztucznych satelitów Ziemi (w końcu lat 1960-tych); rodzinę systemów pomiarów rezonatorów kwarcowych w fazie produkcji (1974-91), systemy do homologacyjnych pomiarów urządzeń radiokomunikacyjnych (lata 1990-te).
Był wymagającym ale lubianym nauczycielem. Wykładał m.in.: "Urządzenia telewizyjne", "Podstawy telewizji" (1976-86), "Miernictwo radioelektroniczne" (1980-2000), "Miernictwo elektroakustyczne" (1981-84) oraz "Światło i barwa w telewizji" (1992-98).
Opublikował ponad 120 prac naukowych oraz 4 książek: "Telewizja — podstawy ogólne" WKiŁ (1992 i 1997), "Mała encyklopedia metrologii", WNT 1989 (koordynator i autor), "Obliczanie wzmacniaczy i generatorów mocy wielkiej częstotliwości" WNT 1971 (współautor); "Podstawy telewizji" WPW 1983, (skrypt).
Pasjonował się działalnością w organizacjach naukowych i technicznych. Odegrał znaczną rolę w procesie konsolidacji polskiego środowiska metrologicznego oraz promocji dorobku polskiej metrologii na forum międzynarodowym. Był sekretarzem naukowym (1987-89) i wiceprzewodniczącym (1989-95) Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN.
Przez wiele lat był członkiem Rady Generalnej i Kolegium Redakcyjnego kwartalnika "Measurement", w ramach IMEKO (Międzynarodowej Konfederacji Pomiarów). Był inicjatorem, założycielem, wieloletnim przewodniczącym (1989-98) i przewodniczącym honorowym (od 1998) Komitetu Technicznego TC-4 IMEKO (dotyczącego pomiarów wielkości elektrycznych).
Był wiceprzewodniczącym POLSPAR (Polskie Stowarzyszenie Pomiarów Automatyki i Robotyki) i przewodniczącym Komitetu Pomiarów (1992-2000). W PTETiS był członkiem i v-przewodniczącym (1993-96) Zarządu Oddziału Warszawskiego.
W latach 1970-tych aktywnie działał w wydziałowych i uczelnianych organach ZNP (Związku Nauczycielstwa Polskiego), był jednym z inicjatorów i wiceprzewodniczącym Sekcji Nauki ZNP.
Otrzymał odznaczenia, medale i odznaki: Złoty Krzyż Zasługi (1975), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1984), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1976), Złotą Odznakę "Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej".
Za działalność naukową, dydaktyczna i organizacyjną otrzymał nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego i Ministra Edukacji Narodowej (1972, 1975, 1986 i 1992) oraz liczne nagrody Rektora Politechniki Warszawskiej i NOT.
Zmarł w Warszawie (4 IX 2000).