Urodzony 13 sierpnia 1927 roku w Radzyminie jako syn Stanisława i Zofii, w rodzinie nauczycielskiej. Szkołę powszechną ukończył w 1939 roku. Szkołę średnią (mała matura) ukończył w 1944 roku w Warszawie (Gimnazjum Księży Marianów na Bielanach). Maturę zdał we Włocławku w 1946 roku.
Okres okupacji przeżył w Warszawie. Od początku 1943 r. był w Armii Krajowej. W czasie Powstania Warszawskiego przebywał w Puszczy Kampinoskiej.
Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (PW) rozpoczął w roku 1946. W roku akademickim 1951/52 został adiunktem na nowo powstałym Wydziale Łączności PW. Od roku akademickiego 1952/53 przeszedł do pracy w Katedrze Techniki łączenia, gdzie wspólnie z Władysławem Findeisenem organizował studia w zakresie specjalności Automatyka i Telemechanika.
Tematyka jego zainteresowań dydaktycznych i naukowych koncentrowała się wokół zagadnień sterowania zdalnego i sygnałów cyfrowych. Już w semestrze letnim 1952/53 rozpoczął wykład "Telemechanika i automatyka" na Wydziale Komunikacji, a od początku roku akademickiego 1953/54 objął wykład "Sterowanie zdalne" na Wydziale Łączności i równocześnie rozpoczął wykład "Układy przekaźnikowe" na Wydziale Elektrycznym. Były to wykłady pionierskie, nie mające wcześniejszych wzorów w polskim szkolnictwie wyższym
W roku 1954 objął stanowisko adiunkta w nowo powołanej Katedrze Automatyki i Telemechaniki. Brał także udział w pracach prowadzonych na potrzeby instytucji zewnętrznych. Miedzy innymi był głównym referentem obszernej pracy zespołowej prowadzonej na zlecenie Terenowej Obrony Przeciwlotniczej (TOPL) dotyczącej sterowania częstotliwością akustyczną po sieci energetycznej. Był również głównym redaktorem opracowania poświęconego koncepcji sterowania rurociągiem naftowym "Przyjaźń". W ramach tej pracy opatentował (wspólnie z Władysławem Findeisenem i Leopoldem Margańskim) sposób ciągłej kontroli stanu rurociągu.
W roku akademickim 1957/58 odbył siedmiomiesięczny staż w koncernie ASEA w Szwecji. Opracował tam kilka oryginalnych i wdrożonych do praktyki układów sterowania zdalnego, m.in. do sterowania stacjami przetwornikowymi w energetycznej, kablowej linii przesyłowej prądu stałego pod Kanałem La Manche. W ramach przygotowywania pracy doktorskiej, w latach 1959-1961 odbył staże w uczelniach oraz instytutach Moskwy i Leningradu. W 1961 roku obronił pracę doktorską pt. "Wpływ zakłóceń transmisyjnych na cyfrowe sygnały telemechaniki" (promotorem był profesor Stanisław Kuhn).
Jego zainteresowania badawcze dotyczyły sygnałów cyfrowych oraz sieci informacyjnych, głownie w aspekcie niezawodności działania i ekonomicznej efektywności rozwiązań. Jego publikacje z tej dziedziny zostały zamieszczone w "Archiwum Automatyki i Telemechaniki", a prace dotyczące metod optymalnego projektowania sieci informacyjnych i transportowych były wielokrotnie cytowane, również za granicą. Wypromował ponad 20 dyplomantów. Był promotorem 3 i recenzentem 6 prac doktorskich.
Równocześnie z działalnością badawczą prowadził działalność dydaktyczną. Wykładał na specjalności Automatyka i Telemechanika, na studium podyplomowym w zakresie automatyki oraz na Międzywydziałowym Studium Podstawowych Problemów Techniki. Tematyka wykładów obejmowała elementy teorii informacji, elementy teorii kodów, układy sterowania zdalnego i telemetrii, elementy teorii masowej obsługi oraz zasady komunikacji człowiek-maszyna. Prowadził ponad 20 prac dyplomowych.
W latach 1963-1965 pracował w Sekretariacie RWPG (Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej) w Moskwie, gdzie zajmował się koordynacją działalności badawczej i rozwojowej w krajach członkowskich.
W lutym 1968 roku został dyrektorem Instytutu Tele- i Radio-technicznego, działającego w resorcie przemysłu maszynowego. Przeszedł procedury kwalifikacyjne Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych i został samodzielnym pracownikiem badawczym.
W latach 1970-1979 pracował w atomistyce, pełniąc kolejno funkcje: zastępcy pełnomocnika rządu ds. wykorzystania energii jądrowej, prezesa Urzędu Energii Atomowej oraz wiceministra w Ministerstwie Energetyki i Energii Atomowej.
Zaangażował się we współpracę międzynarodową, zwłaszcza w dziedzinie atomistyki. Był przedstawicielem Polski w Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA). W 1975 roku został prezydentem Konferencji Generalnej MAEA, a następnie przez dwie kadencje był wiceprzewodniczącym Rady Zarządzającej MAEA. Brał również udział, jako reprezentant Polski, w pracach Klubu Londyńskiego (organizacji opracowującej metody i środki zapobiegające rozprzestrzenianiu broni jądrowej).
Przez cały okres zatrudnienia poza Uczelnią (z wyjątkiem dwóch lat pobytu w Moskwie), prowadził zajęcia dydaktyczne na Politechnice Warszawskiej. Był zatrudniony na pół etatu, początkowo jako docent kontraktowy, a następnie (od 1975) jako profesor kontraktowy w Instytucie Automatyki.
Był członkiem wielu ciał kolegialnych w dziedzinie nauki i postępu technicznego. Od pierwszych lat zatrudnienia wchodził w skład wielu komisji Rady Wydziału i komisji senackich, a także rektorskich PW. Zasiadał również w organach PAN (Polskiej Akademii Nauk); przez kilka kadencji był członkiem Komitetu Automatyki i Cybernetyki, Komitetu Naukoznawstwa oraz Komitetu Badań i Prognoz "Polska 2000". Przez 20 lat był członkiem Państwowej Rady Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej. Przez kilka kadencji był członkiem Komitetu Nagród Państwowych i wchodził w skład Prezydium tego Komitetu. Działał także w komisjach powoływanych przez prezesa Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Przez wiele kadencji był członkiem Rady Naukowej Instytutu Łączności oraz Rady Naukowej INES (Instytut Nauk Społecznych i Ekonomicznych) PW.
W latach siedemdziesiątych rozpoczął pracę dydaktyczną w dziedzinie zarządzania oraz organizacji działalności badawczej i rozwojowej; wykładał na studium podyplomowym INES, gdzie prowadził kilkadziesiąt prac końcowych, oraz na wielu kursach organizowanych przez Ośrodki Postępu Technicznego w Katowicach i Warszawie.
W latach 1980-1990 jedynym miejscem pracy Jana Felickiego była Politechnika Warszawska, gdzie pracował na etacie profesora kontraktowego. Obecnie jest na emeryturze.
W 1952 roku wstąpił do PZPR (Polska Zjednoczona Partia Robotnicza). W latach 1955-1958 był sekretarzem organizacji partyjnej Wydziału Łączności. W 1961 roku został I sekretarzem Komitetu Zakładowego PZPR Politechniki Warszawskiej. W końcu lat sześćdziesiątych i w latach siedemdziesiątych, przez wiele kadencji, był członkiem Komitetu Warszawskiego PZPR. Przewodniczył tam komisjom zajmującym się problematyką postępu technicznego, nauki i szkolnictwa wyższego. W 1987 roku przestał być członkiem PZPR.
W 1950 roku został członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP). W końcu lat 1960' rozpoczął aktywną działalność w tym Stowarzyszeniu.
W SEP pełnił następujące funkcje: członka Zarządu Głównego SEP, wiceprezesa SEP (przez blisko 10 lat), przewodniczącego Centralnej Komisji Organizacyjnej, członka Centralnej Komisji Odznaczeń i Wyróżnień, członka Zarządu Oddziału EIT w Warszawie oraz przewodniczącego Centralnej Komisji Historycznej (1998-2002). Obecnie jest przewodniczącym Centralnej Komisji Odznaczeń i Wyróżnień (CKOW) SEP.
|
|
Z okazji Światowego Dnia Telekomunikacji 2003, prof. Jan Felicki (przewodniczący CKOW SEP) odczytał nazwiska osób wyróżnionych przez SEP Obok stoją od lewej: Andrzej Wilk (wiceprezes SEP) i Krzysztof Heller (wiceminister infrastruktury) |
Za aktywną działalność w SEP został wyróżniony m.in.: Złotą Odznaką Honorową SEP, Złotą Odznaką Honorową NOT, godnością Zasłużony Senior SEP (1993, nr 184) oraz godnością członka honorowego SEP (2002, nr 102).
Jest członkiem rady Fundacji Edukacyjnej "Transformacje".
Został wyróżniony medalem Oddziału Warszawskiego SEP im. Pawła Jana Nowackiego (nr 1, XI 2011) jako jedna z 12 osób odznaczonych tym Medalem podczas pierwszej dekoracji.
Jest żonaty, ma dwoje dzieci: Małgorzatę (1953) i Krzysztofa (1955), oraz czterech wnuków.
