JAN TADEUSZ EBERT

Specjalista w dziedzinach: ● radiotechnika, ● energoelektronika, ● miernictwo wielkiej częstotliwości.

Urodzony 28 maja 1931 roku w Warszawie. Po II wojnie światowej, przez 10 lat mieszkał i uczył się w Milanówku. Maturę uzyskał w roku 1949 w warszawskim Liceum im. Hugo Kottątaja.

Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (później, na nowoutworzonym Wydziale Łączności). Dyplom inżyniera elektronika uzyskał w roku 1953, a magistra inżyniera – w roku 1956. Od roku 1951, już podczas studiów, pracował w Katedrze Urządzeń Radiotechnicznych pod opieką prof. Stanisława Ryżki. Formalnie, pracę na Politechnice Warszawskiej rozpoczął we wrześniu 1952 r. Zajmował kolejno stanowiska: asystenta, adiunkta, profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego.

Stopień naukowy doktora inżyniera nauk technicznych otrzymał po obronie rozprawy "Właściwości cewek indukcyjnych w pobliżu rezonansu własnego" (1963), promotorem był prof. S. Ryżko. Stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał na wniosek rady Wydziału Elektroniki na podstawie monografii "Optymalizacja obwodów rezonansowych dużej mocy" (1969) i serii publikacji na ten temat.

Przedmiotem Jego zainteresowań naukowych była technika dużych mocy wielkiej częstotliwości. Była ona tematem wielu prac, w których brał udział, nierzadko w roli kierowniczej, m.in.: ● konstrukcja i doskonalenie źródeł mocy wielkiej częstotliwości, takich jak nadajniki radiowe, generatory do grzania indukcyjnego i dielektrycznego, do akceleratorów cząstek elementarnych itp. Prace i publikacje obejmowały: ● metody projektowania oraz ● metody badań i pomiarów podzespołów, układów i urządzeń.

Jednym z oryginalnych Jego osiągnięć o charakterze podstawowym było rozwinięcie graficznych, a później cyfrowych, metod analizy układów nieliniowych z modulacją amplitudy. Wyniki tej pracy zostały opublikowane w kilkudziesięciu artykułach w czasopismach i referatach konferencyjnych (w większości autorskich) oraz we współautorskich książkach: ● "Podzespoły radiotechniczne" (J. Kijak, J. Ebert, Wydawnictwo MON, wyd. I – 1959, wyd. II – 1961); ● "Wzmacniacze rezonansowe i generatory mocy wielkiej częstotliwości" (S. Ryżko, J. Ebert, WNT, wyd. l – 1968, wyd. li – 1971); ●  "Obliczanie wzmacniaczy i generatorów mocy wielkiej częstotliwości" (J. Ebert, A. Fiok, WNT, 1971); ● "Laboratorium Techniki Emisji" (W. Kiełek, J. Ebert, A. Słowikowski, skrypt Wyd. PW, Warszawa 1971).

Owocem pośrednim Jego prac naukowych i naukowo-technicznych było 5 patentów (w tym 2 współautorskie), jeden z nich został wdrożony w przemyśle w Zakładach “Warel".

Większość prowadzonych prac traktował kompleksowo, tzn. kolejno przechodził od koncepcji nowych rozwiązań poprzez wnikliwe procedury eksperymentalne (nierzadko wymagające rozwinięcia oryginalnych metod pomiaru) do sprawdzonych konstrukcji lub starannie dopracowanych metod projektowania. Ten ostatni aspekt wzbogacał treści Jego wykładów oraz ćwiczeń dla studentów oraz podręczników.

Prowadził wykłady na wyższych semestrach studiów: “Urządzenia radionadawcze", “Technika mocy wielkiej częstotliwości" i “Podzespoły radiowe". Wypromował ok. 50 magistrów oraz 9 doktorów. Kilku Jego uczniów jest obecnie profesorami.

Od 1990 roku pracuje jako członek, a w bieżącej kadencji jako wiceprzewodniczący, sekcji Nauk Technicznych Centralnej Komisji ds. Tytułów i Stopni Naukowych. Poza licznymi recenzjami prac doktorskich i habilitacyjnych, powierzanymi mu w przeszłości, jest autorem wielu superrecenzji zlecanych przez tę Komisję.

W latach 1963-1967 był delegatem pomocniczych pracowników nauki do Rady Wydziału. Po habilitacji i nominacji na docenta, pełnił funkcję sekretarza Rady Wydziału (1970-1971), a następnie był prodziekanem przez 2 kadencje. W latach 1971-1972 pełnił dodatkowo obowiązki zastępcy dyrektora ds. dydaktycznych w Instytucie Radioelektroniki PW. W latach 1975-1980 był dyrektorem tego Instytutu. W roku 1981 został wybrany przez Radę Wydziału członkiem Senatu Politechniki Warszawskiej. Brał udział w kilku komisjach senackich, był m.in. przewodniczącym Senackiej Komisji Etyki, (1996-1999).

Od roku 1984 był członkiem Senatu PW (przez 2 kadencje) jako dziekan Wydziału Elektroniki, a przez następne 2 kadencje jako delegat Rady Wydziału (łącznie 15 lat).

W roku 1982 otrzymał tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w 1984 roku został wybrany dziekanem Wydziału Elektroniki PW, kolejno na 2 kadencje (do 1990) i zainicjował reformę kształcenia na Wydziale. W realizacji tej reformy brał czynny udział jeszcze po roku 1990, przez 2 kadencje kierując Radą Programową Wydziału, a następnie. Komisją Rady Wydziału ds. Kształcenia. W latach 1999-2002 kierował Rektorską Komisją ds. Nagród i Odznaczeń.

W okresie odbudowywania w Polsce samorządności (1990-1994) pełnił także funkcje społeczne, jak np. wiceprzewodniczącego Rady Dzielnicy Śródmieście. Jest także członkiem: ● Centralnego Kolegium Radiotechniki przy Zarządzie Głównym SEP, ● Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, ● narodowych komitetów URSI (Union Radio-Scientifique Internationale), CCIR (Comite Consultatif International des Radiocommunications), IEE (Institute of Electrical Engineers) oraz ● Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN (od 1967 r.; w jednej kadencji był wiceprzewodniczącym).

Za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne otrzymał 6 nagród Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, nagrodę Ministra Obrony Narodowej oraz wiele nagród Rektora Politechniki Warszawskiej. W roku 2002 otrzymał Medal Politechniki Warszawskiej (nr 10).

Otrzymał następujące odznaczenia ● państwowe: Złoty Krzyż Zasługi (1973), Krzyż Kawalerski (1984) i Krzyż Oficerski (1994) Orderu Odrodzenia Polski oraz ● resortowe: Medal Komisji Edukacji Narodowej (1988), srebrny i złoty Medal “Za Zasługi dla Obronności Kraju" (1990).

Jest żonaty, ma dwóch synów i ośmioro wnucząt. Interesuje się architekturą, uprawia żeglarstwo, turystykę górską i krajoznawczą.