Profesor Władysław Dudek należał do tego grona Polaków, którzy czynnie tworzyli współczesną historie. Polaków, dla których takie dobra, jak Polska, praca, rodzina były dobrami najważniejszymi i najcenniejszymi.
Urodzony w Lednicy Górnej, pow. Kraków (8 VI 1922). W latach 1934-41 ukończył Gimnazjum w Wieliczce i Liceum Elektryczne w Krakowie. Jako uczeń brał udział w kampanii wrześniowej w Ochotniczej Kompanii Szkolnej 20 pułku piechoty w Krakowie.
Edukację przerwaną wybuchem wojny wznowił w Państwowej Szkole Zawodowej Budowy Maszyn i Elektrotechniki w Krakowie i uzyskał dyplom technika elektryka (1941). W latach 1942-45 pracował w Kopalni Soli w Wieliczce jako monter elektryk — konserwator telefonów.
W 1942 roku wstąpił do Armii Krajowej przyjmując pseudonim “Lenard” a rok później — do KEDYWU AK (Kierownictwa Dywersji). Praca w kopalni ułatwiała mu podsłuchiwanie rozmów telefonicznych oraz zdobywanie materiałów wybuchowych dla celów dywersyjnych. Był aresztowany przez Gestapo, przeszedł 3 dniowe przesłuchania na ul. Pomorskiej w Krakowie, jednak nie załamał się podczas tych przesłuchań co uchroniło Jego i wielu innych członków ruchu oporu od represji.
Na wiosnę 1944 r. wstąpił do oddziału partyzanckiego AK ”Huragan”. W ramach Samodzielnego Batalionu Partyzanckiego “Skała” uczestniczył w szeregu potyczek z oddziałami niemieckimi przedzierając się z pomocą do walczącej Warszawy. Brał udział w brawurowych akcjach partyzanckich jak np. likwidacja porucznika Baumgartena — dowódcy Shutzpunktu odpowiedzialnego miedzy innymi za bestialskie mordowanie partyzantów AK. Będąc żołnierzem AK pisał pamiętniki, które po latach zaowocowały wydaniem kilku pamiętników z tamtego okresu.
Po zakończeniu działań wojennych w 1945 roku pracował przy odtworzeniu zdewastowanej przez Niemców sieci telefonicznej w kopalni Wieliczka. Wynagrodzeniem jakie otrzymał za miesięczną pracę był worek soli. Dla uniknięcia ewentualnego aresztowania w latach 1945-46 — jako były żołnierz AK — pracował w Kopalni Węgla Kamiennego “Bytom”. Równocześnie w 1945 r. rozpoczął studia w Politechnice Śląskiej w Gliwicach.
Od 1948 r. studia kontynuował na Wydziale Elektromechanicznym AGH w Krakowie. Dyplom magisterski otrzymał w 1950 r. Podczas studiów (od 1948) pracował jako asystent w Katedrze Elektryfikacji Urządzeń Górniczych AGH kierowanej przez prof. L. Szklarskiego. W 1960 roku został adiunktem, uzyskał doktorat (1961) i habilitację (l966). Po habilitacji został docentem, a w roku 1976 — profesorem nadzwyczajnym. Głównym miejscem Jego zatrudnienia do emerytury (1982) była AGH. Równocześnie pracował na 1/2 etatu w Krakowskim Biurze Projektów Górniczych (1950-62) jako główny specjalista oraz w Politechnice Krakowskiej (1979-82).
Razem z prof. L. Szklarskim był współtwórcą Katedry Elektryfikacji Urządzeń Górniczych AGH. Razem budowali tę Katedrę, tworzyli laboratoria, opracowywali skrypty, cementowali zespół pracowników. Profesor W. Dudek przez wiele lat był kierownikiem Zakładu Trakcji Elektrycznej w tej Katedrze (później przekształconej w Instytut Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych). Ze względu na stan zdrowia przeszedł na emeryturę, przy dalszym zatrudnieniu na 1/2 etatu.
Działalność naukowo-badawczą prowadził w dziedzinach: trakcji elektrycznej, napędu i automatyki urządzeń elektrycznych w górnictwie, rozdziału i przesyłania energii w górnictwie, sygnalizacji szybowej oraz teorii układów logicznych. W każdej z tych dziedzin prowadził wiele znaczących prac naukowo-badawczych zakończonych wdrożeniami w przemyśle górniczym, oraz był autorem lub współautorem szeregu ważnych publikacji.
Opublikował około 100 prac w postaci książek, skryptów, artykułów w czasopismach i materiałach konferencyjnych. Miał łatwość przelewania myśli na papier. Wypromował 9 doktorów i był opiekunem ok. 150 prac dyplomowych.
Był członkiem Sekcji Napędu Elektrycznego i Energoelektroniki oraz Sekcji Trakcji Elektrycznej Komitetu Elektrotechniki PAN, a także członkiem Komitetu Górnictwa PAN, członkiem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej oraz członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich do którego należał od 1975 roku.
Otrzymał 9 nagród Ministra oraz 11 nagród Rektora AGH. Za działalność partyzancką, naukową i dydaktyczną otrzymał odznaczenia i medale: Krzyż Armii Krajowej, Krzyż Partyzancki, Krzyż Walecznych AK, krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał również Medal SEP im. Romana Podoskiego, stopień górniczy Generalnego Dyrektora Górniczego II stopnia.
Był członkiem PTETiS od 1962 r. W latach 1966-68 był członkiem Zarządu Oddziału Krakowskiego, a w latach 1968-70 — przewodniczącym Zarządu Oddziału. Tytuł członka honorowego PTETiS otrzymał w roku 1988 ( nr 35 ).
Wraz ze swoją małżonką, profesor Władysław Dudek stworzył bardzo ciepły, przyjazny dom. Odbijało się
to również na stosunkach międzyludzkich w zespołach, którymi kierował. Przez wiele lat, nawet po przejściu na emeryturę
Jego dom był zawsze otwarty dla najbliższych współpracowników. Dyskutowano tam o ich prywatnych sprawach,
o sprawach Uczelni, o Polsce.
Mimo podeszłego wieku profesor zawsze był zatroskany sprawami Polski i do końca miał bardzo trzeźwy osąd wielu bieżących
spraw.
Zmarł w roku 2001, szkoda, że odszedł.