Urodzony dnia 15 sierpnia 1906 roku w Warszawie, gdzie w 1924 roku ukończył Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego. Nazwisko rodowe — Dieriewianko — zmienił w roku 1934 na Darecki.
W 1931 roku uzyskał stopień magistra inżyniera na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W czasie studiów specjalizował się w radiotechnice pod opieką prof. Janusza Groszkowskiego.
Pracę zawodową rozpoczął na ostatnim roku studiów (1929) jako starszy asystent w ówczesnym Instytucie Radiotechnicznym. Był tam zatrudniony do 1934 r. na stanowisku kierownika Działu Probierczego. W tym okresie wyspecjalizował się w miernictwie radiotechnicznym, w wyniku czego opracował wiele rożnych metod pomiarowych oraz skonstruował kilka modeli przyrządów pomiarowych.
Od chwili utworzenia Państwowego instytutu Telekomunikacyjnego (1934), objął stanowisko kierownika Działu Radioodbiorczego i kierował nim do wybuchu lI wojny światowej.
Od roku 1935 był kierownikiem Laboratorium Radiotechnicznego i wykładowcą przedmiotu "Miernictwo radiotechniczne" na Państwowych Kursach Radiotechnicznych przy Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda w Warszawie.
W okresie wojennym, od 1940 roku przez dwa lata pracował jako nauczyciel w Państwowej Szkole Elektrycznej II Stopnia, będąc jednocześnie kierownikiem Laboratorium Miernictwa Elektrycznego i Laboratorium Radiotechnicznego. Od 1942 roku do wybuchu Powstania Warszawskiego pracował jako adiunkt w Zakładzie Radiotechniki Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej w Warszawie, funkcjonującej na terenie Politechniki Warszawskiej. Podczas okupacji współpracował z ruchem oporu.
Wraz z prof. Januszem Groszkowskim brał udział w rozszyfrowaniu parametrów urządzeń radiotechnicznych stanowiących wyposażenie zdalnie sterowanych pocisków bombardujących V-1. Po upadku Powstania Warszawskiego przez parę miesięcy pełnił funkcję adiunkta w Zakładzie Fizyki Akademii Gorniczo-Hutniczej w Krakowie u profesora Mieczysława Wolfkego, zajmując się badaniem właściwości materiałów magnetycznych.
W lutym 1945 roku powrócił do Warszawy i rozpoczął pracę w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym na stanowisku kierownika Działu Miernictwa, a następnie Zakładu Miernictwa. Pod jego kierownictwem były prowadzone prace z dziedziny miernictwa radiotechnicznego i urządzeń radioodbiorczych.
W roku 1952, na skutek reorganizacji Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego, został zatrudniony w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji, a w 1956 roku, w wyniku dalszej reorganizacji tego Instytutu, rozpoczął prace w nowo utworzonym Instytucie Tele- i Radiotechnicznym. W tym instytucie pełnił kolejno funkcje: ● kierownika rożnych Zakładów Naukowo-Badawczych (Miernictwa, Radiotechniki Odbiorczej, Elektroakustyki, Przetworników Elektroakustycznych), ● zastępcy dyrektora ds. naukowo-badawczych oraz ● pełnomocnika pierwszego zastępcy dyrektora ds. programowania i doskonalenia kadry naukowej (od 1973). Równocześnie w latach 1945-1976 prowadził działalność dydaktyczną na Politechnice Warszawskiej, na stanowiskach zastępcy profesora (od 1951) i docenta (od 1956).
Miał ponad 50-letni staż w działalności redakcyjnej. Od 1945 roku był przewodniczącym komitetów redakcyjnych miesięczników Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP): "Przeglądu Telekomunikacyjnego", "Wiadomości Telekomunikacyjnych" i "Kwartalnika Telekomunikacyjnego", a następnie redaktorem naczelnym "Nowego Radioamatora Polskiego", "Przeglądu Telekomunikacyjnego", "Przeglądu Elektroniki" (który zmienił tytuł na "Elektronika") oraz "Wiadomości Telekomunikacyjnych". Oprócz tego, od roku 1952 był redaktorem Zeszytów Naukowych Politechniki Warszawskiej "Elektryka", a od 1967 roku "Elektronika". Równocześnie był redaktorem działowym kolegiów redakcyjnych wydawnictw Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji, a także Instytutu Tele- i Radiotechnicznego. Szczególne zasługi miał dla "Przeglądu Telekomunikacyjnego", którego był wieloletnim redaktorem naczelnym (do 1979 roku).
W latach 1960-1963 był wiceprezesem Sekcji Telekomunikacyjnej, a następnie członkiem Redakcji Historii Elektryki Polskiej Komitetu Terminologii Polskiej. Przez wiele lat był również członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN w Sekcji Radiotechniki.
W czasie swojej pracy otrzymał wiele odznaczeń państwowych i stowarzyszeniowych, m.in.: ● Złoty Krzyż Zasługi (1937), ● Krzyż Kawalerski (1956) i ● Krzyż Oficerski (1969) Orderu Odrodzenia Polski, ● Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955), ● Medal Komisji Edukacji Narodowej (1984), ● Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984), ● Odznakę 1000-lecia (1969), ● Srebrną (1959) i Złotą (1966) Odznakę Honorową SEP, ● Złotą Odznakę Honorowa NOT (1957), ● Medal im. Mieczysława Pożaryskiego, ● Złotą Odznakę "Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego" (1976), ● Złotą Odznakę "Zasłużony Pracownik łączności" (1978), ● Złotą Odznakę "Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej" (1978), ● Odznakę Honorową "Zasłużony Pracownik Instytutu Tele- i Radio-technicznego" (1981), ● Odznakę "Zasłużony Działacz Kultury" (1979), ● Srebrną Odznakę Państwową CSRS za wkład w rozwój przyjaźni i współpracy polsko-czechosłowackiej (1969).
Zmarł 15 stycznia 1990 roku.