Urodzony dnia 20 września 1928 roku w Warszawie. Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1942 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum Elektrycznym im. Stanisława Konarskiego. W 1946 roku ukończył gimnazjum, a w 1949 roku Państwowe Liceum Telekomunikacyjne.
W 1956 roku uzyskał stopień magistra inżyniera na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej (specjalizacja Elektroakustyka). W tym samym czasie ukończył Państwową Szkołę Muzyczną.
W latach 1954-1961 pracował w Państwowym Technikum Łączności jako nauczyciel przedmiotu "Podstawy radiotechniki", do którego prowadził wykłady i laboratoria. W 1955 roku podjął prace na stanowisku asystenta w Instytucie Łączności w Zakładzie Radiofonii, specjalizując się w konstrukcji urządzeń elektroakustycznych.
W marcu 1957 r. przeszedł do pracy w Zjednoczonych Zakładach Elektronicznej Aparatury Pomiarowej ELPO (w 1969 r. przemianowanych na 'Meratronik'). Był tam zatrudniony do 1970 r. kolejno na stanowiskach: konstruktora, kierownika pracowni, zastępcy głównego konstruktora i zastępcy dyrektora technicznego ds. rozwoju. Kierując całością prowadzonych w tych Zakładach prac rozwojowych, był inicjatorem podjęcia produkcji i współtwórcą wszystkich wdrażanych do produkcji przyrządów pomiarowych.
Podjęcie w Zakładach ELPO opracowań przyrządów na zakres bardzo wysokich częstotliwości wymagało szczegółowych kompetencji z tego zakresu techniki. W Iatach 1959-1962 Krzysztof Badźmirowski uzupełnił swą wiedzę na Magisterskim Studium Techniki Mikrofalowej, które ukończył z wyróżnieniem w 1962 roku. Od grudnia 1962 roku do czerwca 1963 roku przebywał na stypendium w Wielkiej Brytanii, specjalizując się w cyfrowej technice pomiarowej.
Po powrocie do kraju prowadził intensywne badania z zakresu pomiarów małych napięć i cyfrowej techniki pomiarowej. Ich rezultatem była praca doktorska nt. "Analiza możliwości zwiększenia dokładności kompensacyjnych woltomierzy cyfrowych produkcji krajowej", obroniona na Wydziale Elektroniki Politechniki Wrocławskiej (1969).
Oprócz działalności konstrukcyjnej i badawczej w 1961 roku podjął zajęcia dydaktyczne w Zakładzie Miernictwa Instytutu Podstaw Elektroniki na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. Zajęcia te prowadził nieprzerwanie do 1997 roku, w ostatnim dwudziestoleciu jako profesor kontraktowy.
W marcu 1970 roku przeszedł do pracy w Instytucie Tele- i Radio-technicznym, gdzie został zatrudniony na stanowisku kierownika Zakładu Miernictwa Technologicznego. Zakład ten opracował m.in. pierwsze w Polsce zautomatyzowane zestawy do cyfrowych pomiarów elementów czynnych i biernych, których produkcję podjęto w kraju.
W roku 1971 został przeniesiony do pracy w Przemysłowym Instytucie Elektroniki, na stanowisko zastępcy dyrektora ds. naukowo-badawczych. W tym okresie inicjował i kierował opracowywaniem m.in. systemów pomiarowych na potrzeby Naukowo-Produkcyjnego Centrum Półprzewodników CEMI. W roku 1973 uzyskał tytuł docenta.
W tym samym roku został powołany na stanowisko dyrektora Departamentu Elektroniki Ministerstwa Przemysłu Maszynowego. W latach 1973-1979 kierował opracowywaniem programów elektronizacji gospodarki narodowej oraz programów rozwoju przemysłu elektronicznego.
W roku 1975 uzyskał habilitację za pracę pt. "Problemy metrologiczne w przetwornikach A/C" , a w roku 1977 otrzymał tytuł profesora. Od tego czasu pracuje w Przemysłowym Instytucie Elektroniki na stanowisku profesora.
W latach 1979-1981 kierował Zjednoczeniem Przemysłu Sprzętu Optycznego i Medycznego OMEL. Uczestniczył wówczas w opracowaniu nowych urządzeń elektronicznych dla medycyny oraz urządzeń i systemów optoelektronicznych do zastosowań profesjonalnych.
W roku 1982 został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z zadaniem opracowania programu rozwoju przemysłu elektronicznego i elektrotechnicznego. Od 1984 r. sprawował opiekę nad ośrodkami naukowymi i badawczymi podległymi Ministerstwu Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego. Celem prowadzonych prac było zwiększenie wdrożeń podzespołów, sprzętu i systemów elektronicznych w wielu gałęziach przemysłu.
Od roku 1988 pełnił funkcję dyrektora naczelnego Przemysłowego Instytutu Elektroniki.
Opublikował ponad 80 prac naukowych. Jest współtwórcą 6 patentów dotyczących rozwiązań układowych cyfrowych przyrządów pomiarowych. W ramach pracy dydaktycznej kierował ok. 60 pracami dyplomowymi. Wypromował 13 doktorów. Brał udział w opracowywaniu programów studiów.
Był współautorem 9 książek, w tym 7 wysoko nakładowych pozycji naukowych, szeroko wykorzystywanych także w dydaktyce.
Syntezę Jego osiągnięć można sprowadzić do stwierdzenia, ze był twórcą oraz animatorem rozwoju w Polsce konstrukcji i technologii umożliwiających produkcję cyfrowych systemów pomiarowych wyposażonych w układy autodiagnostyki i autokalibracji.
Czynnie uczestniczył w pracach wielu stowarzyszeń, instytucji oraz organizacji naukowych i naukowo- technicznych, był członkiem takich gremiów jak m.in.: Komitet Metrologii i Aparatury Naukowej Polskiej Akademii Nauk (przewodniczący od 1993 roku), IEEE Computer Society (USA), IEEE Instrumentation and Measurement Society (USA), New York Academy of Science (USA) oraz Towarzystwo Naukowe Warszawskie.
Wielokrotnie powierzano mu organizowanie i kierowanie konferencjami naukowymi o zasięgu krajowym, a także organizowanie konferencji poza granicami Polski.
Był członkiem redakcji wielu czasopism. Obecnie był redaktorem naczelnym wydawnictwa "Prace Przemysłowego Instytutu Elektroniki" oraz wydawanego przez Komitet Metrologii i Aparatury Naukowej Polskiej Akademii Nauk kwartalnika "Metrologia i Systemy Pomiarowe".
Za działalność w czasie II wojny światowej, został odznaczony: ● Warszawskim Krzyżem Powstańczym, ● Krzyżem Armii Krajowej i ● Krzyżem Partyzanckim. Poza pracaą naukową i zawodową działał w Związku Powstańców Warszawy i Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
Za działalność naukową, techniczną i gospodarczą został uhonorowany odznaczeniami państwowymi: ● Złotym Krzyżem Zasługi, ● Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz ● Złotym Medalem "Za Zasługi dla Obronności Kraju". Został odznaczony za zasługi dla Politechniki Warszawskiej, Gdańskiej i Wrocławskiej.
Był laureatem wielu nagród resortowych, a także nagród w konkursach o tytuł ● Mistrza Techniki organizowanych przez Stowarzyszenie Elektryków Polskich. W Stowarzyszeniu Elektryków Polskich otrzymał: ● Złotą Odznakę Honorową SEP, ● Medal im. Mieczysława Pożaryskiego i ● Medal im. Janusza Groszkowskiego.
Był żonaty. W rodzinie swej córki szczególną miłością obdarzał wnuczkę — uczennicę szkoły muzycznej. Był miłośnikiem turystyki i muzyki.
Zmarł dnia 12 kwietnia 2006 r. w Warszawie.