Urodzony w roku 1907 w Krakowie. Profesor i doktor honoris causa politechniki Wrocławskiej, wychowanek Politechniki Lwowskiej, pionier Wrocławia, współtwórca polskiej metrologii elektrycznej.
Pracę zawodową asystenta w Katedrze Fizyki Politechniki Lwowskiej rozpoczął jeszcze przed ukończeniem studiów (1931). Nie rezygnując z pracy na uczelni, podjął pracę w Państwowych Zakładach Tele i Radiotechnicznych w Warszawie jako konstruktor, starszy konstruktor, a od początku 1939 r. jako doradca techniczny. Był adiunktem Politechniki Lwowskiej. W chwili wybuchu drugiej wojny światowej, oprócz pracy w Warszawie, pracował na stanowisku adiunkta Laboratorium Radiotechnicznego i wykładowcy Pomiarów Radiotechnicznych Politechniki Lwowskiej. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.
Pracy doktorskiej nt. "Zachowanie się oporników nie drutowych przy wysokiej częstotliwości" bronił we Lwowie pod okupacją sowiecką w 1941 roku i otrzymał stopień kandydata nauk elektrotechnicznych. Po zajęciu Lwowa przez Niemców przeniósł się do Warszawy gdzie znalazł pracę w laboratorium badań fizycznych Zakładów Philipsa, prowadził badania w zakresie aparatury medycznych wysokiej częstotliwości.
W czasie Powstania Warszawskiego montował ze zdobywanych części sprzęt radiowy. W powstaniu stracił cały dorobek materialny i notatki naukowe wraz z pracą doktorską, której niektóre, odtworzone fragmenty zachowały się do dziś.
Po II wojnie światowej współtworzył Politechnikę Wrocławską, a szczególnie Wydział Elektroniki.
W roku akademickim 1945/46, na uczelni pn. Politechnika i Uniwersytet Wrocławski, zostały uruchomione dwa wydziały: ● Mechaniczno-Elektrotechniczny oraz ● Budownictwa. Dnia 30 czerwca 1945 r. objął stanowisko adiunkta w katedrze prof. Kazimierza Idaszewskiego. W roku 1946 został powtórzony Jego doktorat na Politechnice Warszawskiej w oparciu o zrekonstruowana pracę o zachowaniu się rezystorów warstwowych przy w.cz. Został mianowany profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Mechaniczno-Elektrycznym Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej (1 VI 1946) i utworzył Katedrę Radiotechniki. Jego zainteresowania naukowe ogniskowały się wokół pomiarów radiotechnicznych, z ukierunkowaniem na badania materiałowe. Wyrazem tego była pierwsza Jego książka "Miernictwo Radiotechniczne" wydana po wojnie przez Przemysłowy Instytut Telekomunikacji (PIT) w Warszawie.
Zakres zadań Katedry Radiotechniki powiększał się szybko co doprowadziło do utworzenia z niej trzech nowych katedr: ● Katedry Radiotechniki (kier. prof. Wilhelm Rotkiewicz, obejmowała technikę odbiorczą), ● Katedry Techniki Nadawczej (kier. prof. Tadeusz Tomankiewicz), ● Katedry Miernictwa Elektronowego kierowanej przez Andrzeja Jellonka (wtedy już profesora zwyczajnego).
W roku 1953, według Jego projektu zorganizowano Wydział Łączności Politechniki Wrocławskiej (przemianowany w 1968 r. na Wydział Elektroniki). Składał się on z 11 katedr: Konstrukcji Mechanicznych i Podstaw Telekomunikacji, Elektroniki, Miernictwa Elektronowego, Techniki Odbiorczej, Techniki Łączenia, Teletransmisji Przewodowej, Telemechaniki i Automatyki, Urządzeń Teletransmisyjnych, Techniki Nadawczej i Urządzeń Radiofonicznych. Kierował Katedrą Miernictwa Elektronowego przekształconą później w międzywydziałowy Instytut Metrologii Elektrycznej.
Dwukrotnie był prorektorem do spraw nauki Politechniki Wrocławskiej. Był członkiem Senatu Politechniki Wrocławskiej, kierował Katedrą Radiotechniki (1946-1962) oraz Katedrą Miernictwa Elektronowego (1962-1968).
Powstały z Jego inicjatywy Instytut Metrologii Elektrycznej został utworzony z 2 katedr: Katedry Miernictwa Elektrycznego (działającej na Wydziale Elektrycznym) i Katedry Miernictwa Elektronowego (działającej na Wydziale Elektroniki). Dzięki temu, całość dydaktyki i prac naukowych z zakresu metrologii elektrycznej była prowadzona w jednej jednostce Politechniki Wrocławskiej. Instytut był w kraju najliczniejszą jednostką, o największym potencjale naukowym. Instytut ten prowadził prace naukowe z dziedziny miernictwa od prądu stałego aż po mikrofale. Profesor był dyrektorem tego Instytutu w latach 1968-1977 (do emerytury).
Był człowiekiem bardzo pracowitym, erudytą, miał ogromną wiedzę i był bardzo uczynny. Dużo wymagał od siebie i od swoich współpracowników. Bardzo wiele czytał i w tamtych, bez komputerowych latach, był dla swoich współpracowników źródłem informacji podstawowych i specjalistycznych sięgających nawet lat trzydziestych czy dwudziestych — jeśli to było uzasadnione. Miał niechęć do konferencji i narad. Pilnie śledził wszystkie nowinki dydaktyczne i starał się je wdrażać. Jako pierwszy dostrzegł celowość kształcenia studentów specjalności nie elektrycznych, w zakresie podstaw miernictwa, już na początku studiów. Przeforsował to na Politechnice Wrocławskiej, gdzie do lat osiemdziesiątych na pierwszych latach wszystkich wydziałów były prowadzone zajęcia z metrologii (wykłady i laboratorium).
Wypromował 22 doktorów i opracował bardzo wiele opinii i recenzji. Został odznaczony Medalem za Wybitnie Zasługi dla Politechniki Wrocławskiej, a Jego nazwisko widnieje na honorowej tablicy w holu głównym tej Uczelni. W roku 1981, otrzymał doktorat honoris causa Politechniki Wrocławskiej.
Zmarł tragicznie 8 II 1998, jest pochowany na cmentarzu Św. Wawrzyńca we Wrocławiu.